Groei betekende professionalisering en professionalisering betekende een ander soort organisatie. Eén waarin hij zich minder herkende. Maar uiteindelijk gaf het harder wordende retailspel de doorslag om het familiebedrijf te verkopen. Een lastige beslissing. Zeker als de oprichter nog in leven is.

We zitten in het thuiskantoor annex atelier van Bart Stok. Want naast ondernemer is Bart ook een gepassioneerd kunstenaar. Zakelijk inzicht en artistieke vrijheid binnen een en dezelfde ruimte, het typeert de man die groei zowel mooi als vervreemdend vindt.

Time-out
‘Ik ben meer van het opbouwen’, zegt hij. ‘Kleine dingen water geven en groter laten worden. Door de gestage groei van King Cuisine ging ik dan ook steeds vaker nadenken over hoe het verder moest. Groei bestendigen impliceerde namelijk een verdere professionalisering van het bedrijf. Er kwamen bijvoorbeeld steeds meer managementtaken bij, systemen en automatisering werden alsmaar belangrijker en overlegsituaties waren meer regel dan uitzondering. Allemaal zaken die belangrijk zijn voor de groei van een bedrijf, maar het is niet wat mij gelukkig maakt. Ik ben toch iemand die liever bezig is met productontwikkeling, innovatie, het zoeken naar kansen. Tot op zekere hoogte past groei bij wie ik ben. Tegelijk ook weer niet. Er zit een bepaalde tegenspraak in mij die ik niet meteen kan duiden. Hoe dan ook, ik besloot de dingen op een rijtje te zetten, installeerde een managementteam, benoemde een van hen tot primus inter pares en ging zes maanden op reis met mijn gezin.’

Spagaat
‘Tijdens mijn afwezigheid ging alles goed. Daarom maakte ik bij mijn terugkeer officieel wat eigenlijk al het geval was: ik stelde een algemeen directeur aan. Het bleek het begin van een moeilijke periode te worden. Al snel groeiden namelijk de onrust en frictie binnen het managementteam. Zelfs in die mate dat ik binnen het jaar het hele team moest vervangen. Een nieuwe algemeen directeur bracht meer structuur in de organisatie. Rationeel wist ik dat het bedrijf dit nodig had om te groeien en dat ik er goed aan deed King Cuisine los te laten. Aan de andere kant vormde de binding met het familiebedrijf een bemoeilijkende factor.’

Gebroken belofte
‘Feit is dat ik me steeds meer vervreemd voelde van mijn eigen bedrijf. De gedachte dat het misschien tijd werd om er écht afstand van te doen, werd sterker. Toch waren het uiteindelijk externe factoren die ervoor zorgden dat ik de knoop heb doorgehakt. King Cuisine leverde toen aan grote supermarkten. Door de supermarktoorlog stonden de marges op een bepaald moment niet meer in verhouding tot de risico’s die we moesten nemen. Toen een van onze grootste klanten een gesloten deal openbrak en zich nog harder ging opstellen, was voor mij de maat vol. Die onredelijkheid raakte me diep. Afspraak is afspraak, dacht ik. Het sterkte me in mijn besluit het familiebedrijf te verkopen. Na een lang en zwaar proces gebeurde dat uiteindelijk in 2011.’

Glasbest
Met het gevreesde zwarte gat als gevolg? ‘Ik moet toegeven dat de gedachte daaraan me enigszins weerhield om het bedrijf te verkopen’, luidt Barts eerlijke antwoord. ‘Maar mijn angst bleek onterecht. Op het moment dat ik King Cuisine verkocht, was ik al medeaandeelhouder van een bedrijfje. Het was verlieslatend maar ik geloofde er sterk in. Ik was overtuigd dat het met wat water en mest tot iets moois kon uitgroeien. Maar ik had ook geleerd van het verleden. Ik wilde het niet alleen doen. Gedeelde smart, gedeelde vreugde. Dus zocht ik een compagnon. Samen runnen we nu Glasbest. Hij neemt de operationele kant voor zijn rekening, ik reik de ideeën aan.’ Wat als Glasbest even hard groeit als King Cuisine toentertijd? ‘Dan zal ik minder lang aarzelen om het te verkopen’, glimlacht Bart. ‘Ik heb geen uitgestippeld plan’, antwoordt hij op de vraag naar zijn ambities. ‘Ik wil gewoon leuke dingen blijven doen. Ik ben ondernemer in de levensmiddelenindustrie en wil eerlijke producten blijven maken, zonder rommel erin. Maar wat me bovenal verheugt is dat ik op beurzen die liefde voor lekkere, gezonde producten ook bij jongeren zie.’

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Jan Sprij