‘Billy is te dik. Dat komt omdat ze hem hier op kantoor koekjes voeren.’ Vergoelijkend: ‘Ze hebben hem ook geleerd om een high five te geven, kijk maar.’ Wanneer je de manager recycling van Van den Noort met haar schattige keeshondje ziet, zou je in eerste instantie niet denken dat haar dagelijks werk met afvalverwerking te maken heeft.

Babs van den Noort (31) vormt samen met haar tweelingzus Joyce (‘Niemand weet of we één- of twee-eiig zijn. We lijken wel veel op elkaar.’) en neef Cees de nieuwe directie van het bedrijf. ‘Opa Kees begon aan het einde van de oorlog. Met paard en kar vervoerde hij zand en grind. Begin jaren vijftig startte hij, op kleine schaal, met het ophalen van afval. Zo is het gekomen.’

Stewardess of kapster
Babs’ vader en zijn broer breidden het familiebedrijf uit tot een gespecialiseerd afvalinzamel- en recyclingbedrijf. Inmiddels is de derde generatie met zeventig personeelsleden aan de slag. Als kind wilde Babs kapster of stewardess worden. Het bloed kroop echter waar het niet gaan kon: ‘Aan deze tafel zaten wij als kinderen al te kleuren wanneer mijn vader met klanten sprak. Later bestonden onze vakantiebaantjes uit helpen aan de weegbrug of sorteerlijn. En ik heb heel wat meters achter de trilplaat aangelopen.’

Bewijsdrang
Toen zowel Joyce als Babs afstudeerden aan de Intercollege Business School in Den Haag, leek het logisch om hier te gaan werken. Maar niet vanzelfsprekend: ‘Wij hadden bewijsdrang, er werd kritisch naar ons gekeken. Van mijn vader heb ik de handelsgeest, de drive en het lef om te ondernemen. Onze moeder is een echte verbinder.’ Tengere Babs haalde haar vrachtwagenrijbewijs en deed eerst een aantal jaren ervaring op binnen het bedrijf, tot in 2014 de overname plaatsvond. De voormalige directie bleef als Raad van Advies aan de zijlijn. 

Alles zeggen
Babs vindt het werken met familie leuk omdat je alles tegen elkaar kunt zeggen. ‘Dat is nu al 72 jaar onze kracht. Als familiebedrijf vaar je je eigen koers en kun je snel schakelen. Mijn zus is manager sales en marketing, zij haalt het afval binnen en ik verwerk het; jaarlijks wel zo’n 150.000 ton. Het belangrijkste van mijn vak is ervoor zorgen dat we het afval op een zo duurzaam mogelijke manier verwerken. Doordat grondstoffen steeds schaarser worden, kiezen wij in het kader van de circulaire economie voor maximaal hergebruik.’

Beroepskeuze
Vaak wordt er verrast op Babs’ beroepskeuze gereageerd. ‘Mensen verwachten dat ik iets met mode of sales doe. In onze branchevereniging en de technische werkgroep waar ik deel van uitmaak, ben ik meestal de enige vrouw en ook de jongste. Uiteindelijk maakt dat niks uit. Ik bereid me goed voor en heb verstand van zaken. Binnen de branche word ik serieus genomen.’

Handen in het afval
Babs is single, woont in Breda en werkt zestig uur per week. ‘Alleen op zondag slaap ik uit en maak ik zo weinig mogelijk afspraken. Wat dat betreft is het goed dat ik vrijgezel ben.’ Lachend: ‘Ik sta wel open voor een relatie hoor. Met een mannelijke man. Niet dat ik thuis ook alles nog moet regelen. Het leuke van dit werk is de dynamiek, de dag leidt zichzelf.’ Wanneer we later in Babs’ jeep een rondje rijden over het grote bedrijfsterrein, legt ze uit hoe alles georganiseerd is. Voelt ze zich nooit geintimideerd door de enorme machines en bergen afval? ‘Nee hoor, ik voel me op de werkvloer juist als een vis in het water. Wanneer we op zaterdag, in het kader van procesoptimalisatie, proeven doen, sta ook ik gewoon met mijn handen in het afval.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema