Sinds de bouwvak werkt Ad Hultermans niet meer. Stilzitten doet hij niet. Golfen en tennissen evenmin. ‘Golfen is niks voor mij’, lacht hij. ‘Ik werk nog gewoon. Ik heb nog wat onroerend goed. Ondernemen zit me nu eenmaal in het bloed.’

Ad Hultermans was tot voor kort eigenaar van zijn gelijknamige bedrijf in elektrotechniek, beveiliging en industriële dienstverlening in Kaatsheuvel. Begin dit jaar nam technisch dienstverlener Kuijpers het over. ‘Ik heb altijd al geweten dat ik dit niet tot mijn zeventigste wilde doen. Ik was van plan rond mijn 55e te stoppen, maar toen was er nog niemand die de zaak over wilde nemen. Het werd drie jaar later. Werken in deze sector is topsport. Het is nooit een probleem geweest om de ontwikkelingen in de branche bij te benen, maar ik wilde ook niet dat dat het wél zou worden.’

Pionieren
‘Ik heb altijd al ondernemer willen worden. Na twaalf jaar in loondienst als onderhoudsmonteur, begon ik voor mezelf. Onze schuur werd het magazijn, de slaapkamer het kantoor en de huiskamer de ontvangst- en tekenkamer. Er bleef weinig ruimte over om te leven, maar ach, de meeste tijd waren we toch aan het werk. Het eerste jaar was een kwestie van pionieren. Als ze ergens aan het bouwen waren, stapte ik naar binnen. Dan vertelde ik wat ik deed en liet mijn visitekaartje achter. Zo kreeg ik een opdracht van de directeur van Dingemans. Toen ik klaar was, vroeg hij: ‘Doe je ook grotere klussen? Ik wil namelijk een fabriek bouwen.’ Daarna was ik meteen driekwart jaar onder de pannen. Ook bij Mandemakers haalde ik zo een opdracht binnen. Zij zijn nog steeds belangrijke klanten. Binnen afzienbare tijd verliet ik de werkvloer om mijn personeel aan te sturen. Ik vond het leuk om samen projecten te realiseren en successen te boeken. En ik vond het mooi om te zien hoe mijn mensen zich ontwikkelden. Ik heb altijd meer geld geïnvesteerd in opleidingen dan in auto’s.’

Geen kinderen
‘In 2015 speelde ik voor het eerst met de gedachte de zaak te verkopen. Omdat we geen kinderen hebben, moest ik op zoek naar een overnamepartner. Ik dacht dat ik die zelf wel zou vinden, maar na verloop van tijd realiseerde ik me dat er toch meer bij komt kijken. Mensen komen niet vanzelf op je af. Daarom schakelde ik een gespecialiseerd bureau in. Daarna hebben we verschillende gesprekken gevoerd. Bij Kuijpers had ik het beste gevoel. Was het mij alleen om het geld te doen geweest dan had ik misschien een andere keuze gemaakt, maar aan dit bedrijf droeg ik mijn personeel en klanten met een gerust hart over.’

Netjes en snel
‘Omdat Kuijpers veel ervaring heeft met overnames, was alles snel en netjes geregeld. In oktober spraken we elkaar voor het eerst, per 1 januari droeg ik het bedrijf over. Mijn gehele personeel kon blijven. Ik had het liefst gezien dat ze in mijn pand in Kaatsheuvel zouden intrekken, maar dat wilde Kuijpers niet. Zelf wilde ik zo lang doorwerken als moest en zo kort als kon. Ik had veel klanten in de agrarische sector. Dat paste niet in de strategie van Kuijpers. Die heb ik allemaal persoonlijk gebeld. Ik wilde ook niet dat ze het van de straat zouden horen.’

Groepsfoto
‘In drie maanden heb ik afgebouwd. Bij mijn afscheid kreeg ik een groepsfoto, maar verder hebben we er niet veel aan gedaan. Voor mij hoeft dat ook niet. Ik zie het als een zakelijke transactie. Het was ons bedrijf, niet ‘ons kindje’. Ik ben niet iemand die zich laat meeslepen door emoties. Ik wilde alleen bij Kuijpers werken zolang ik iets kon toevoegen. Nu kom ik er niet meer. Dat geldt ook voor mijn vrouw. We zijn naar de nieuwjaarsreceptie geweest en nu is het klaar. We willen niemand van het werk houden. Ik sta nog altijd 100 procent achter mijn beslissing. Of ik iets mis? Nou ja, toch wel de hectiek en de adrenaline, maar ik verveel me niet. Zoiets kan ik ook niet aanhoren. Er is altijd wel iets te doen. Als je gezond bent, kun je ook vrijwilligerswerk doen. Mensen die klagen dat ze te veel vrije tijd hebben, vind ik sufferds.’

Maria
‘Mijn vrouw Maria heeft altijd meegewerkt in het bedrijf. De eerste twee jaar combineerde ze dat met haar werk in de zorg. Ik ben het trotst op wat wij samen en met ons team met hard werken hebben bereikt. Met de complimenten voor het incasseringsvermogen van Maria, want ik was er nooit.’

Tekst: Raquel Mourik
Fotografie: Kees Bennema