Voor wie het nog niet weet: ik doe aan wielrennen. U heeft ons vast wel eens voorbij zien komen op een mooie woensdagavond; die helmdragende mannen die fanatiek doortrappen. Ogenschijnlijk een simpel fenomeen: stoïcijns op de pedalen stampen om zo hard mogelijk te gaan. Toch komt daar wel een strategie bij kijken. Als je de eindstreep wilt halen, kun je  niet de hele tijd aan kop rijden. Laat staan de etappe winnen.

Batterijtje
Hardrijders zijn doodrijders. Net als fossiele brandstoffen raakt ook de menselijke energie een keer op, zelfs van de meest fanatieke ondernemer. Een beetje stress is goed. Het laat je met je kop hard tegen de wind in rijden. Duurt ze te lang, dan kan zelfs yoga, wandelen of fietsen dat niet meer opvangen. Ofwel, het batterijtje had al veel eerder opgeladen moeten worden. 

Schuilen
Gestrest de tour winnen, dat wordt ‘m dus niet. Kopmannen weten dat. Zij laten zich helpen door anderen. Bijvoorbeeld door een keer uit de wind te fi etsen, schuilend in de rug van hun voorganger. Trouwens, de solist die aldoor voorop blijft fietsen, haalt ’t ook niet. Die wordt namelijk ingehaald door de rest. Puur omdat hij ’t alleen doet en de anderen wijselijk met elkaar samenwerken.

Volle bak
Besef dat je ook als kopman niet altijd volle bak kunt gaan. Dit betekent trouwens niet dat je niets doet. Je trapt nog steeds mee, maar maakt gebruik van je ploeg. En de route? Die  dient uiteraard bij iedereen bekend te zijn om samen die begeerde finish te halen. Goh, het lijkt het bedrijfsleven wel.

Vers getapt
Energie is kostbaar. Wees er zuinig op en zoek op tijd ontspanning. Wielrennen is een goed idee en bij ons ben je welkom. We hanteren echter wél enkele spelregels: je moet minimaal 30 kilometer per uur kunnen fi etsen en na afl oop nog genoeg puf over hebben om ’n vers getapte Kwaremont te drinken en de koers te evalueren.