Het was best een lastig speelveld. WINI kantoordesign werd overgedragen aan zoon Robin en collega Ruben. ‘We hebben heel wat avonden met elkaar zitten praten, dat snap je.’

Peter Salm en zijn vrouw Liesbeth waagden 26 jaar geleden de stap van loondienst naar ondernemerschap. Samen hadden ze een zoon, Robin, en Liesbeth was zwanger van de tweede. De kleine Robin is inmiddels uitgegroeid tot een volwassen man en neemt het stokje over van zijn vader en moeder. Peter: ‘Ik geef ons kindje over aan ons kind en zijn compagnon.’

Zelf doen
‘Ik deed vroeger vakantiewerk bij een zaak in kantoormeubilair en bijpassende artikelen. Dat vond ik leuk, ik ben altijd in het vak blijven hangen. Ik leerde het vak pas echt kennen toen ik twaalf jaar werkte op de marketingafdeling als productmanager. Daarna dacht ik ‘wat ik voor mijn baas kan, kan ik ook voor mezelf’. Zoals zoveel ondernemers begonnen we op zolder, mijn vrouw en ik. Zij bellen, bellen en nog meer bellen. En ik  de weg op, naar buiten, gesprekken voeren, klanten werven en het netwerk opbouwen. Liesbeth stuurde me echt van Groningen naar Maastricht en weer terug.’

Sparren
‘De zolderkamer werd al snel verruild voor een bedrijfspand en daarna voor een nog groter bedrijfspand in Waalwijk. Onze zoon Robin wist niet goed wat hij wilde gaan doen. Omdat hij handig is met zijn handen, kwam hij in het bedrijf om een servicedienst op te zetten. Dat leek hem wel wat, installeren en monteren. Dat deed hij een jaar of drie, vier voordat hij zei dat hij de verkoop ook wilde proberen. Toen hebben we hem naar buiten geschopt, haha, naar de dealers toe. Robin is ontzettend leergierig, hij had het zo onder de knie. Hij riep altijd al dat hij de zaak over wilde nemen. Dus toen ik langzaam begon te denken aan stoppen, wist ik dat ik de overname bespreekbaar moest maken. Wij noemen het trouwens de overdracht, niet de overname. En ik wist ook dat we Ruben Trimbach moesten vragen om compagnon te worden. Dat past bij de tijd, het is goed om iemand te hebben om mee te sparren. Ik deed en doe dat met Liesbeth. Ruben werkt al jaren bij ons en we wilden hem graag houden. De enige manier leek ons om hem mee te laten doen. Daarnaast wilde ik ervoor zorgen dat ons fantastische team met trouwe medewerkers niet uit elkaar zou vallen. We hebben acht mensen in dienst, een hecht team. Iedereen krijgt én pakt zijn verantwoordelijkheid, we hebben het altijd belangrijk gevonden dat iedereen voor elkaar zorgt. En dat wij goed voor hen zorgen. Want dan gaat het goed en blijven mensen trouw. De meesten werken al lang bij ons, ze gaan niet zomaar lopen.’

Management buy out
‘We hebben Robin en Ruben aan het idee laten wennen en gezegd dat ze het moesten bespreken met hun thuisfront. Een zaak draaiende houden is geen negen tot vijf baan tenslotte. Toen zij allebei ja zeiden hebben we het proces in termijnen opgedeeld. Drie jaar geleden zijn we begonnen met praten en afspraken maken. Dat was best even lastig natuurlijk, omdat het om mijn eigen zoon en een ‘collega’ partij gaat. Je wilt een goede verdeling, maar tegelijkertijd is het ook een familiebedrijf. We wilden onze zoon niet tekort doen, maar de ‘aangetrouwde partij’ ook niet natuurlijk. We hebben gekozen voor een management buy out. Ik heb zelf nog een klein percentage in bezit en Robin en Ruben bezitten samen de meerderheid. Het pand huren ze van de holding. We hebben alle afspraken zelf met elkaar gemaakt, en natuurlijk met onze accountant doorgesproken. Een externe partij hadden we niet nodig. We hebben ruim de tijd genomen voor deze overdracht, het was een heel natuurlijk proces.’

Steeds minder vragen
‘Ik ‘werk’ zelf nog in de zaak, Liesbeth ook, zij doet de financiële administratie. Ik kom nog een paar ochtenden of middagen in de week. Langzaam maar zeker laat ik het meer los. Deze zaak is nog steeds ons kindje. Als je voor een baas werkt en met pensioen gaat, is het van de een op de andere dag afgelopen. Daar moet ik niet aan denken. Ruben en Robin komen steeds minder bij mij voor advies en dat is een mooi natuurlijk proces. Maar ik vind het ook heerlijk om meer vrije tijd te hebben hoor, het is goed om daar langzaam aan te wennen. Wanneer ik helemaal stop? Dat weet ik nog niet, het gaat in ons leven al dertig jaar over de zaak, ook thuis, dat laat je niet zomaar los. Als we het bedrijf hadden verkocht aan een externe partij, was dat anders geweest. Nu blijft het in de familie en daar ben ik blij mee.’

Tekst: Jenneke de Roij
Fotografie: Kees Bennema