In het personeelsmagazine van SBA Flex staat een interview met de Roemeense Talida Handolescu, met als kop ‘wij zijn de mama’s van de uitzendkrachten’. Talida begon in Nederland als orderpicker en sorteerder.

‘Inmiddels werkt ze al 2,5 jaar hier op kantoor in de functie van office coördinator. Talida is een gouden kracht’, aldus Roland van den Brand (47), CEO van SBA Flex. Zijn uitzendorganisatie heeft als specialisatie de inzet van tijdelijke medewerkers uit Oost-Europese landen, zoals Polen, Roemenië en de Baltische staten.

Roemeense mama’s
‘Onze uitzendkrachten zien we als klant, niet als middel, en zo behandelen we ze ook. De informatie die ze van tevoren krijgen moet kloppen en eenmaal hier wacht hen een warm welkom. We nemen ze een aantal weken aan de hand mee en zorgen voor de basale zaken,
zoals BSN- en bankrekeningnummers, een huisarts en een tandarts. Samen met haar collega Ana-Maria is Talida contactpersoon voor de Roemeense arbeidskrachten. Talida weet uit ervaring hoe het is om in een vreemd land, waar je de taal niet spreekt en niemand kent, te komen wonen en werken. De dames regelen planning, huisvesting en vervoer voor nieuwkomers. In die hoedanigheid zijn ze dus ‘mama’s’. Daarnaast vormen ze de communicatiebrug naar ons Roemeense kantoor, dat we vorige jaar mei in Boekarest geopend hebben.’

Polen evolueert
‘In Polen is de werkloosheid inmiddels sterk afgenomen en neemt de welvaart toe. Toen we, oneerbiedig gezegd, merkten dat nieuwe arbeidskrachten uit Polen ‘opraakten’, zijn we op zoek gegaan naar mensen uit andere Oost-Europese landen die hier in de productie, food of logistieke sector willen werken. In Roemenië zijn de grenzen naar de EU pas later opengegaan. De situatie daar is vergelijkbaar met het Polen van vroeger. Als je er al een baan bemachtigt, verdien je zo’n 2 euro per uur; hier is dat 10 euro.’

Vergrootglas
‘Inmiddels bestaan we twintig jaar en wonen er sinds onze start in Tilburg alleen al 350 van onze Poolse krachten. Dat gaat goed, mits je aan omwonenden uitlegt wie die mensen zijn en in geval van calamiteiten zaken oplost. Onbekend maakt nog steeds onbemind. Dat is wel eens frustrerend. Zeker omdat er enorm gestigmatiseerd wordt. Men zet het vergrootglas op de dronken Pool die hier de bloemetjes buitenzet. Maar 40 procent van ‘onze’ Polen is vrouwelijk en er zijn ook families en stelletjes. 95 procent komt hier puur om met hard werken geld te verdienen. De mix man-vrouw werkt prettig; daardoor is er sociale controle. Er ontstaan hier ook relaties tussen medewerkers die samen in een woonvoorziening leven.’

Niet in de achtertuin
‘Ik zeg niet dat er nooit iets gebeurt. Buren ervaren wel eens overlast door parkeerproblemen of het feit dat mensen ploegendiensten draaien, dus ook ’s nachts naar hun werk vertrekken. De politiek dikt het stigma aan en maakt er dankbaar gebruik van om zieltjes te winnen. In januari riep CDA-leider Sybrand Buma bij de start van de campagne voor gemeenteraadsverkiezingen, dat hij de rem wil zetten op buitenlandse werknemers. Net als wethouders die in verkiezingstijd stoere taal uitslaan over het aanpakken van huisvesting van arbeidsmigranten, maar niet met een goed voorstel komen. We hebben één EU, zetten de grenzen open en lokken grote ondernemingen naar Brabant. De ondernemer maakt gebruik van flexibele arbeidskrachten, die nou eenmaal huisvesting nodig hebben. Maar liefst niet in de achtertuin.’

Ze dragen bij
‘De vraag naar flexibele arbeidskrachten is nog nooit zo groot geweest. Vooral vanuit de logistieke branche krijgen we veel opdrachten. Let wel: de mensen waarover geoordeeld wordt hebben meestal banen waar weinig tot geen autochtonen voor te vinden zijn. Ze maken minimaal gebruik van sociale zekerheid, betalen gewoon loonbelasting en consumeren hier ook. Met andere woorden: ze voegen waarde toe. Ik wil Nederlanders aanraden om eens met een Pjotr kennis te maken. Die heet gewoon Piet, maar dan in het Pools. Ik denk dat men verrast zou zijn door de gastvrijheid. Ontmoeten is beter dan veroordelen.’

Ik ben veranderd
‘Een aantal mensen blijft langere tijd hier. Ze integreren, kopen een huis en krijgen een vaste baan aangeboden. Dat laatste vind ik niet jammer maar juist een compliment. Dan hebben wij onze taak voor wat betreft werving, selectie en begeleiding goed uitgevoerd. Het is natuurlijk vooral een grote pluim voor de uitzendkracht zelf. Ik ben de afgelopen twee decennia veranderd door dit werk. Ik ben dankbaar voor alle faciliteiten in Nederland, zoals de gezondheidsvoorzieningen en de kansen die je krijgt om jezelf te ontwikkelen. In veel landen is het heel anders.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Linn de Kort