André: Zeg Ben, ik lees hier over een training persoonlijke effectiviteit. Is dat niet iets voor jou, jij klaagt toch altijd dat je te weinig tijd hebt?
Ben: Nu even niet, André. Vergadering voorbereiden, weet je.

A: Je hebt nooit tijd
B: Nu even niet, zet het straks maar op de agenda.

A: Dat bedoel ik dus. Altijd gejaagd en nooit tijd voor andere zaken. Ik ken een bedrijf waar ze een benen-op-tafel moment hebben: even rustig nadenken en brainstormen. Moesten wij ook eens doen.
B: ik zie dat niet zitten. Daar hebben we de directiemeeting voor. En zo’n sessie op de hei met soft gepraat past niet bij ons bedrijf. Al helemaal niet bij mij.

A: Maar we jagen elke dag door. Zijn de resultaten zoals het moet? Nee. We gunnen onszelf nooit de tijd om een tussenbalans te maken.
B: Balans. Balans. Wat bedoel je?

A: Ben, even serieus. Ik denk dat als we zo doorgaan het ten koste gaat van onze mensen.De OR zet werkdruk maandelijks als zorgpunt op de agenda. En er verandert niets. Door jou.
B: Nu moet je ophouden. De crisis van de laatste jaren kunnen we alleen afsluiten door een tandje harder te lopen. En zelf geef ik het goede voorbeeld: niet lullen, maar poetsen.

A: Als ik kijk naar de resultaten, dan is straks ons enige resultaat dat medewerkers met een burn-out thuis zitten. Zit je daar op te wachten?
B: Nou vooruit, misschien is zo'n training goed voor onze managers. Jij je zin?

A: Maar dan doen wij als directeuren ook mee!
B: Denk ik niet.

A: Dan verandert er dus niets. Ook jij moet meedoen. Je bent al vijftien jaar directeur; ben je al eens naar een training geweest? Nee. Al eens een coach in de hand genomen? Nee. Geef nu ook hierin het goede voorbeeld.
B: Ik? Op mijn leeftijd?
Liever niet.

Fictie of werkelijkheid?

Wilt u reageren?
henneman@hence.nl