‘Jurgen Kemps (52) van Dongen Pallets schrikt niet zo van de huidige crisis. ‘We hebben al voor hetere vuren gestaan. Letterlijk, want in ’95 brandde het halve bedrijf af. Toen we het bijna weer opgebouwd hadden gebeurde dat in ’96 nog een keer.’

‘De eerste keer was het aangestoken; een actie gemunt op een collega-ondernemer uit de buurt, door een paar van zijn boze ex-werknemers. Wat de oorzaak van de tweede brand was kon de politie niet achterhalen. Waarschijnlijk een sigarettenpeuk waardoor het droge bermgras vlamvatte.’

Schok
‘Natuurlijk is zoiets een schok, vooral als het twee keer achter elkaar gebeurt. Mijn vader, die op dat moment nog de dagelijkse leiding had, heeft dit familiebedrijf eigenhandig opgebouwd en zag zijn levenswerk in vlammen opgaan. We werden zelf ook verhoord. Gelukkig was het vrij snel duidelijk dat wij er niet verantwoordelijk voor waren. Wat ik van die twee crises heb geleerd? Dat het goed was om de verzekeringsexperts meteen over alles in vertrouwen te nemen. We hebben geen geheimen en door in alle openheid onze medewerking te verlenen, hielpen zij ons op hun beurt om snel weer op te starten. Alle kosten werden beide keren vergoed en we zijn er geen klant door verloren.’

Startschot
‘Toen in het najaar van 2008 de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers omviel, was dat het startschot van de mondiale kredietcrisis die voor ons veel ingrijpender gevolgen had. Het domino-effect bereikte onze branche pas later. Maar vanaf dat moment zaten we serieus in de problemen en die hielden wel even aan. Deze crisis was ook voor mij persoonlijk zuur, omdat ik mijn vader er net van had weten te overtuigen dat de leiding van ‘zijn’ bedrijf bij mij in goede handen was. Pa had vanuit zijn jeugd ervaren hoe meedogenloos het leven kan zijn. Wellicht was dat de reden dat hij mij aan een streng regime onderwierp. Ik kreeg wel een baan bij Dongen Pallets maar moest jaren in de productie werken, voordat hij mij een plaatsje op kantoor toestond. In eerste instantie aan een bureau pal tegenover het zijne.’

Domper
‘Uiteindelijk heeft mijn vader gelijk gehad, ik heb door mijn ervaring op de werkvloer veel vakkennis opgedaan die me in mijn huidige functie van pas komt. Toen ik de dagelijkse leiding van hem kreeg en meteen het volgende jaar een recordwinst draaide, deed dat mijn ego natuurlijk goed. Zie je wel dat ik het in me heb? De kredietcrisis die daarna volgde was daarom een extra grote domper. We verloren de helft van de omzet en moesten 25 mensen ontslaan. Opnieuw een leerschool, zij het een keiharde deze keer. We dachten dat het niet zo’n vaart zou lopen en kwamen te laat in actie. Als we eerder hadden aangedurfd om de productie stop te zetten en te saneren, hadden we de schade misschien een beetje kunnen beperken.’

Groot feest
‘In 2011 krabbelden we weer voorzichtig op en konden we zelfs wat van onze oude werknemers opnieuw aannemen. Er ontstond het idee om te gaan ontzorgen (erg woord maar het dekt de lading) door op locatie pallets te gaan produceren, waarmee we onze klanten veel logistieke kosten konden besparen. Vervolgens was er ruimte om te investeren in een nieuwe productielijn: onze ‘Dreamliner’. Daarmee nam onze capaciteit dusdanig toe dat we vier keer zoveel pallets met een kwart aan personeel konden fabriceren. In 2012 vierden we ons 50-jarig jubileum. Een groot feest dat mijn vader nog mee heeft mogen maken, voor hij een jaar later overleed. Ik ben blij dat ik op tijd zijn respect heb kunnen winnen.’

Voor de buren
‘Afgelopen jaar hebben we een meerjarig project voltooid: de biomassacentrale. Weer een knoeperd van een investering die echter ook veel oplevert. Na reparatie van pallets blijft er houtafval over, dat we in de centrale verbranden voor ons hoofddoel: het warmte winnen voor onze droogkamers. Bovendien draait onze CV erop, winnen we, door de stoom die vrijkomt, elektriciteit en ook nog warm water voor onze buren. Misschien vraag je je af of wij ons met deze uitgave niet in de vingers hebben gesneden, nu de huidige crisis heel de wereld stil legt. Gelukkig is dat niet het geval; we werken met name voor de logistiek van de levensmiddelenindustrie en die draait nog steeds op volle toeren. Bij opdrachten voor bouw en exportbier is het al wel voelbaar, maar tot op heden kunnen we de klap, zonder overheidshulp, goed opvangen.’

Ik hou van hout
‘Ik hou ervan om een maakbedrijf te leiden. We creëren iets praktisch en tastbaars. Een pallet is een essentieel product; zonder kun je niets vervoeren. En ik hou van hout. Mijn kinderen vinden me raar als ik er soms aan ruik om de boomsoort te detecteren, maar het geeft me een extra drive om zorgvuldig duurzaam te werk te gaan.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema