‘Een ondernemer die te lang doorgaat, vormt een groot risico voor zijn bedrijf’, stelt Eric van Kessel (55). Anderhalf jaar geleden verkochten hij en zijn compagnon GWS Printing Systems in Waalwijk. ‘Tussen je 40e en je 55e ben je op je top, daarna moet je opvolging op gaan lijnen.’

‘Als je op mijn leeftijd komt, ben je niet meer het beste voor een bedrijf.’ Commercieel directeur Eric en algemeen directeur Walter Donkers anticipeerden eigenlijk al zeven jaar op verkoop. ‘Ik was 45 toen we het bedrijf overnamen, Walter was 40. We spraken af elkaar een spiegel voor te houden en het aan te kaarten als een van ons niet meer op zijn toppen zou presteren.’

Toenemende afkeer
GWS Printing Systems reviseert en onderhoudt gebruikte drukpersen en verkoopt ze aan bedrijven in onder andere Europa, Zuid-Amerika en het Midden-Oosten. Het internationale zakendoen vergt veel van een mens. ‘Walter en ik begonnen een paar jaar geleden te merken dat we steeds meer last kregen van de stress die het internationaal zakendoen met zich meebrengt. Ik kreeg een toenemende afkeer van het vele en lange vliegen. Omdat we beide geen opvolger hadden, moesten we die in de industriële wereld gaan zoeken.’ Maar hoe doe je zoiets, ga je de boer op met je bedrijf? ‘Nee’, zegt Eric met een glimlach. ‘Verre van dat. Als je met passie een professioneel en eerlijk bedrijf opbouwt dan val je vanzelf op bij bijvoorbeeld je leveranciers. Als je met je bedrijf moet leuren, dan heb je iets niet goed gedaan. Dat geldt in normale tijden, nu ligt dit door de coronacrisis voor veel bedrijven wellicht anders.’

Twee opties
Tijdens een congres in de Dominicaanse Republiek raakte Eric aan de praat met een manager van Manroland Goss Web Systems. ‘Hij wilde zoveel over GWS weten dat ik op een bepaald moment vroeg of hij het wilde kopen. Na drie avonden praten, bleek het een serieuze kandidaat.’ Parallel aan een mogelijke verkoop hadden Eric en Walter jong management aangesteld. ‘We hadden dus twee opties en het bedrijf was al niet meer afhankelijk van ons alleen.’ Eric vond het lastig dat hij zijn medewerkers niet in het verkooptraject mee kon nemen. ‘Dat werd ons afgeraden, maar het voelde zó tegennatuurlijk. Ik heb soms op mijn tong moeten bijten om niets te zeggen.’ Nadat bij de notaris de handtekeningen gezet waren, lichtten ze hun personeel in. Op een enkeling na die verwacht had eerder geïnformeerd te worden, reageerde iedereen positief. ‘Ze hadden vertrouwen in onze beslissing. Ze werken inmiddels 1,5 jaar onder de nieuwe eigenaar en niemand heeft ontslag genomen.’ Onderdeel van de verkoop is dat de oud-eigenaren nog drie jaar in dienst blijven. ‘Naar verwachting stoppen we in december 2021.’ De samenwerking met de nieuwe eigenaar loopt goed. ‘Ik weet ook dat er vaak gedonder is na verkoop. Wij mannen zijn haantjes en het kan lastig zijn om te zien dat een ander zich met jouw kindje bemoeit. Daarom hebben we goede afspraken gemaakt en de zelfstandigheid van GWS gewaarborgd.’

Gouden stelregels
Eric en Walter werkten samen op basis van enkele ‘gouden stelregels’. ‘Van de vorige eigenaar leerden we dat je een plan alleen uitvoert als beide eigenaren het ermee eens zijn. Zegt de ander ’nee’ dan wordt er niet over gediscussieerd, het gaat simpelweg niet door. Deze regel dwong ons om een plan eerst heel goed uit te denken. Een andere afspraak was dat we beide in ons eigen vakgebied bleven.’ Hij adviseert elke ondernemer het bedrijf te runnen zoals je een gezin runt. ‘Medewerkers moeten voelen dat ze ertoe doen, dat ze erbij horen. En: doe iets met de ideeën van werknemers. Zorg dat niemand met een lang gezicht de poort doorkomt.’

Koffers kwijt
Eric weet nog niet wat hij vanaf eind 2021 gaat doen. ‘We hoeven niet meer te werken. In de zomer ga ik nadenken over wat ik straks wil gaan doen. Dat kan vrijwilligerswerk zijn, maar ik heb nog voldoende arbeidsethos om ook betaald werk te willen doen. Een klus bij Manroland Goss behoort zeker tot de mogelijkheden. Of iets in het onderwijs. Bij een hogeschool zit ik al jaren als extern expert in een jury om scripties van afstudeerders te beoordelen. Ook kijk ik ernaar uit meer tijd in mijn sociale leven te kunnen steken en vaker de racefiets te kunnen pakken. Van reizen heb ik mijn buik vol, van het in- en uitchecken, weer mijn koffers kwijt of een vlucht geannuleerd. Mijn vrouw denkt er anders over, zij wil juist overal naartoe. We zullen daar samen een vorm in moeten vinden.’

Tekst: Sara Terburg
Fotografie: Kees Bennema