Na drie prachtige decennia in de bouw breekt voor Ron van Roozendaal een nieuwe periode aan. Hij kijkt uit naar zijn nieuwe rol als adviseur en draagt het stokje over aan zijn opvolgers Stephan Damen en Nick van Spaandonk. Wat ging er vooraf aan zijn beslissing en wat zijn de klanken van de toekomstmuziek?

Ron zal nog een aantal projecten en formaliteiten afhandelen, maar daarna is het echt zover: het begin van tijdperk Stephan en Nick samen met zijn trouwe compagnon Wil Deijkers. Schoonzoon Nick startte twee jaar geleden bij BMB. Stephan maakt al ruim tien jaar deel uit van de kern. ‘Aan het einde van het jaar draag ik het met alle vertrouwen en een gerust hart over aan deze drie’, blikt Ron vooruit. ‘Ik ga dan verder als adviseur bij BMB.’

Vlieg uit

Ron vergelijkt de overdracht van zijn bedrijf met het uitvliegen van zijn kinderen. ‘Je hoopt dat het goed gaat. Je laat ze los, maar laat ze nooit vallen. Natuurlijk kan je niet altijd hun handje vasthouden. Soms is het juist goed als ze struikelen. Da's leerzaam. Het belangrijkste is dat ze dan zelf weer opkrabbelen. Heb ik alle vertrouwen in. Sinds oktober heb ik al een aantal taken overgedragen. Maar ik weet nu ook dat ze echt zonder me kunnen. Ik heb mezelf op slimme wijze misbaar gemaakt’, klinkt het vol goede moed.

Meters gemaakt

Ron begon zijn carrière in de bouw na studies Werktuigbouwkunde aan de HTS en Bouwkunde aan de universiteit. Hij startte in loondienst en nam in 2008 bouwbedrijf Deijkers over. ‘Later doopten we dat om tot BMB, Bouwgroep Midden-Brabant. Echt ambachtsbedrijf. We werken met twaalf man, allen met meters in de bouw, en zoveel mogelijk met onze eigen mensen. Daarin vangen we elkaar op. Als er eens een keer iemand ziek is dan nemen de anderen het over. De onderlinge band is sterk. En daar ben ik trots op. Sommigen zijn familie van elkaar en buiten het werk is er een hechte band. We zorgden altijd voor gevarieerd werk. Mooie projecten, zonder dat we ons blindstaarden op omzet.’

Met open armen

Met succes. Dat werd eens temeer duidelijk toen Ron onlangs een trip down memory lane maakte. ‘Laatst reed ik met de architect langs enkele projecten die we hebben gebouwd. Dat was prachtig. We werden met open armen ontvangen. Het doet me enorm goed dat die mensen ons na jaren zo hartelijk ontvangen. Dat we blijkbaar iets voor ze hebben betekend. Zeggen ze: ‘Hé, doe van ons de groeten aan die ene timmerman.’ In mijn rol als adviseur zal ik dan ook altijd dat warme contact met klanten blijven houden.’

Tijdloze ambacht

Ron is ervan overtuigd dat de vraag naar ambachtelijk bouwwerk tijdloos is. In die zin maakt hij zich geen zorgen over zijn nalatenschap. Bovendien weet hij wat Stephan en Nick in hun mars hebben. Waar hij wel vraagtekens bij zet in de toekomst, is de alsmaar uitdijende bouwketen. ‘De bouw wordt langzaamaan onbetaalbaar. Dat komt doordat er in de keten erg veel wordt gegraaid. De prijzen stegen al door regelgeving en duurder materiaal, maar iedereen doet daar nog eens een schepje bovenop. Voor een particulier is de bouw daardoor bijna niet te betalen meer.’

Warme werkfamilie

‘Ik heb altijd gezegd: we moeten het als familie met zijn allen doen. Zo hebben we het gedaan en blijven we het de komende jaren ook doen. Ik zie mijn medewerkers als werkfamilie.’ Tevens weet Ron dat dingen in de toekomst wellicht anders gaan. ‘Waar ik wel erg benieuwd naar ben is hoe ik het ga vinden als ze anders beslissen dan ik zou doen. De controle echt kwijt zijn. En er komt een moment dat ze het beter weten dan ik. Hoewel: dat zal niet makkelijk zijn’, lacht hij, een voorschot nemend op de toekomst. ‘Tegelijk is dat het beste dat je kan overkomen. Dat wil zeggen dat je een goede leermeester voor hen bent geweest.’

Toekomstmuziek

Vier jaar terug ontkiemde plots het besef dat hem bewoog naar een nieuwe periode. ‘Ik realiseerde me dat mijn werk mijn belangrijkste hobby was. Buiten dat en mijn gezin had ik weinig andere interesses. Ik volgde toen een paar cursussen. Glas in lood, glasblazen. Ik vond het leuk om met glas te werken. Om mezelf te ontwikkelen besloot ik me aan te melden voor een opleiding Beeldhouwen aan de Kunstacademie. Totaal buiten mijn comfortzone. Sterker: ik had heel weinig musea van binnen gezien! Maar na een half jaar was ik los en werd het een tweede natuur. Elke zaterdag ben ik op de kunstacademie in Arendonk. Ik denk dan de hele dag niet aan mijn werk, kom helemaal ontspannen thuis. Beeldhouwen is mijn nieuwe passie.’ En het blijft niet bij enkel visualiseren voor de nieuwbakken adviseur. ‘Op vrijdag werk ik aan huis met de leermeester die ik bij mijn eerste baan had. Hij heeft twintig jaar ervaring in de beeldhouwkunst, helpt me daarin nu vooruit. Met mijn opleidingen is het mooi pionieren met materialen. Onlangs een oven aangeschaft om de beelden af te gieten met de zinklegering Zamak. Fantastische resultaten. Veel goedkoper dan brons. Herbruikbaar, met de lage verwerkingstemperatuur ook veel veiliger en duurzamer.’

300 procent

Ron besluit: ‘In de afgelopen vijftien jaar heb ik ontzettend mooie dingen gedaan. Ik heb fi jne mensen leren kennen. Dat gevoel is blijkbaar wederzijds. Ik sta voor 300 procent achter mijn beslissing. Een nieuwe tijd komt. Mijn opvolgers mogen het nu gaan laten zien.’

TEKST RAQUEL MOURIK
FOTOGRAFIE JULES VAN IPEREN