Overal wordt de broekriem strakker aangetrokken. Niet alleen bedrijven hebben last van de slechte conjunctuur, ook werknemers merken dat alles wat minder is dan in de economisch betere tijden. De banen liggen niet voor het oprapen, en de CAO-lonen stijgen niet hard.

Ook de overheid beknibbelt, bijvoorbeeld op de sociale zekerheidsuitkeringen. Het sociale vangnet, en dan vooral de werkloosheidsuitkering, wordt sluipenderwijs uitgekleed. Nog steeds is het natuurlijk zo, dat een werknemer die zijn baan verliest en niet meteen een andere betaalde werkkring vindt, recht heeft op een uitkering. Meer dan drie jaar lang springt de overheid financieel bij via de WW. Maar het gaat allemaal niet meer zo makkelijk als vroeger.

De WW-uitkerende instantie is het UWV. Vroeger was het UWV er om uitkeringen te verstrekken. Nu is het UWV er vooral om uitkeringen te weigeren. Zo wordt althans weleens verzucht. Uitkeringen worden inderdaad veel minder makkelijk toegekend dan vroeger. De wet biedt het UWV daartoe ook steeds meer mogelijkheden. De kleine wetswijzigingen die deze ruimte bieden, halen zelden de krant, en bepalen niet de agenda van het publieke debat.

Een voorbeeld is een wijziging die dit jaar plaatsvond in de werkloosheidswet. Iemand die een tijdelijk contract heeft, en die door zijn werkgever daarvan een verlenging krijgt aangeboden, maar deze niet accepteert; heeft die werknemer dan recht op een WW-uitkering? Vroeger in principe wel. Nu in principe niet. Dat is maar een klein voorbeeld. Maar zo zijn er veel kleine voorbeelden. Ook in allerlei andere sociale voorzieningen. Het wordt de uitkeringsgerechtigde steeds lastiger gemaakt.

Er hangen al lange tijd forse ingrepen in de WW in de lucht. De uitkeringsduur zou, van 38 maanden nu, worden teruggebracht naar een jaar, of zelfs naar een halfjaar. Maar ongemerkt is de uitkleding allang gaande!

Reageren?
column@kamerbeek.nl

Hans Kamerbeek, advocaat arbeidsrecht bij Kamerbeek Advocaten