‘Toen ik nog heel klein was, wist ik al dat ik naar de bakkersopleiding wilde. Mijn ouders vonden het desondanks beter dat ik, na de basisschool, eerst de mavo zou doen. Ik vierde vier jaar feest, tot dat in het examenjaar niet meer bleek te werken. Ik dreigde te zakken. Thuis brak de pleuris uit.’

Bart Snijders (41), eigenaar van De Maro banketbakkerij in Berkel-Enschot, smulde als kind van zijn opa’s verhalen. Opa was vroeger bakker en had enorme spierballen van het sjouwen met meelbalen. De kleine Bart mocht hem vaak meehelpen en genoot. Dat wat opa deed wilde hij ook.

Kaal in plaats van grijs
‘Mijn ouders vroegen een gesprek aan met de adjunct-directeur van school, of een herkansing tot de mogelijkheden behoorde. De man keek ze strak aan en smeekte: ‘Laat die jongen alsjeblieft doen wat hij wil, anders word ik kaal in plaats van grijs.’ Bart mocht eindelijk naar zijn vurig gewenste streekschool. In praktijk betekende dat vijf dagen per week werken en één dag naar school. Het weekendwerk viel hem tegen. ‘Ik had de meisjes ontdekt en wilde op stap. Daarom maakte ik de school niet af en ging er een jaartje tussenuit.’

Als een zoon
Het bloed kroop waar het niet gaan kon. Toen bij banketbakkerij De Maro in Tilburg een vacature was, ging hij solliciteren. De arbeidstijden waren gunstig voor zijn uitgaansperikelen, er werd alleen doordeweeks gewerkt. ‘Gerard Roodklif, de eigenaar, en zijn vrouw hadden geen kinderen. Ze beschouwden mij zo’n beetje als hun zoon. Gerard was een bakker in hart en nieren. Hij zei: ‘Bart er zit een verhaal achter jou. Je wist als kind al dat je dit wilde. Misschien moet jij het straks maar gaan overnemen.’ In eerste instantie zag ik dat niet zitten. Maar toen ik 23 was, werd ik medefirmant. Ik wilde moderniseren, automatiseren en certificeren, dus investeren. Dat ambieerde Gerard niet meer en we kwamen overeen dat ik op 1 januari 2006 de resterende 50% over mocht nemen. Ik heb veel aan deze man te danken en spreek hem nog elke week.’

Helemaal anders
‘Ik heb het gaspedaal ingetrapt. Had de visie dat we op industrieel niveau moesten gaan werken. We gingen leveren aan supermarkten en groothandels. Binnen drie jaar was de locatie in Waalwijk, waar ik inmiddels zat, te klein. Ik wilde zelf bouwen, liefst wat dichter
bij mijn Tilburgse roots.’ Het werd Berkel-Enschot, vlakbij Barts huidige woonplaats Udenhout, en hij wist: ‘Dit is mijn kans en die krijg ik maar één keer. Ik zag vaak problemen in de productieprocessen van anderen en besloot het helemaal anders te doen.’

Grote investering
Bart hield met de routing rekening met het verloop van het productieproces. ‘Van achter naar voren. Redelijk onorthodox maar het werkte! De complete automatisering was een grote investering. Ik vormde een goed team om de bakkerij heen, zorgde voor de juiste man op de juiste plaats.’ De focus op retail en groothandels in combinatie met het gemoderniseerde bakkerijproces, was succesvol. ‘Met het aangeschafte machinepark kon ik meerdere productgroepen gaan produceren. Nadat we in 2014 een tweede pand hebben bijgebouwd met de inpakafdeling en logistiek, waren we klaar voor de toekomst.’

Midden-Oosten
‘We zijn op het hoogste niveau gecertificeerd en exporteren tot aan het Midden-Oosten.’
Inmiddels heeft Bart 28 personen in dienst, bakt hij alleen aan gele eierkoeken al circa 100.000 stuks per dag en liggen De Maro verpakte eierkoeken bij alle NS-stations in Nederland. ‘Ik heb van mijn passie mijn beroep gemaakt, dat geeft de drive. Het team hier is super, alleen zou ik het niet redden. Zolang je maar respectvol met elkaar om blijft gaan en je best doet, komt het altijd goed. Uiteindelijk krijg ik alles voor elkaar. Maar ik blijf gewoon Bart, ik verloochen mijn afkomst niet.’

Eigenwijs
Ernstig: ‘Mijn moeder had aan mij als kind geen makkelijke. Ze heeft gelukkig nog een deel van mijn succes meegemaakt en was verrast dat ze trots kon zijn op haar eigenwijze zoontje. Tja, alle bakkers zijn IWAB’s. Dat is een afkorting voor Ik Weet Alles Beter.’ Wanneer hij zich verontschuldigt om even de telefoon op te nemen, hoor ik hem zeggen: ‘Dè is toch wè om mij te pakken te krijgen. Gisteren was ik in Parijs, volgende week zit ik in Stuttgart en daarna in Londen.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema