‘Het pand is nog van ons. Als ik er nu kom voelt het goed wanneer ik de gezichten zie. Het personeel is tevreden en dat is het belangrijkste. Alleen de planten in de ontvangstruimte waar wij altijd zuinig op waren, zouden wel een beetje water kunnen gebruiken.’

Ralph Doevendans (57) verkocht na negentien jaar ICS Dry-Ice Express, het bedrijf dat hij met zijn vrouw Carin had opgebouwd tot een internationaal opererende producent, groothandel en expresse-dienst.

Statiegeld
‘Toen mijn werkgever niet meewilde in mijn plannen met droogijs, besloot ik in 1995 voor mezelf te beginnen. Klassiek; we startten vanuit de garage. Onze zoon was nog een kleuter en al ons geld ging op aan investeringen. Soms zochten we statiegeldflessen bij elkaar om boodschappen te kunnen doen. ’s Morgens, wanneer een vrachtwagen onze straat voor de schoolgaande jeugd blokkeerde en er daardoor een file ontstond, duwden Carin en ik de containers zelf zo snel mogelijk naar binnen.’

Mensenbeen
Eenmaal in een bedrijfspand nam Ralph ook productie en logistiek in eigen hand. ‘In eerste instantie werd droogijs vooral gebruikt als showelement in de entertainmentbranche; wanneer je er water op giet, ontstaat er rook. De Efteling was bijvoorbeeld een belangrijke klant van ons. Maar we ontwikkelden ons steeds meer in het gekoeld verpakken, verzendklaar maken en vervoeren van temperatuur- en tijdgevoelige producten, op een heel breed vlak. Zoals voor de voedingsmiddelenindustrie; er zijn heel wat taartjes in ons droogijs naar het buitenland gegaan. Maar ook in de medische wereld. Een bijzondere  anekdote is bijvoorbeeld het te transplanteren been dat we in een doos van twee meter in -80°C verpakten. Of het schedelkapje waarmee we achter de ambulance aan naar het ziekenhuis scheurden.’

Autonomie
‘Al vanaf 2006 waren er veel partijen die onze onderneming wilden overnemen. Ik kreeg vaak serieuze verzoeken. We hadden een niche ontdekt, plus een klantenkring en een specialisatie opgebouwd die niet onopgemerkt waren gebleven. Maar ik wilde het nog niet verkopen. We waren op dat moment net gestart in België en Polen en ik zag nog zoveel mogelijkheden. Ik dacht wel: de interesse is nu al zo groot, ik ga ervoor zorgen dat het bedrijf autonoom wordt. Een onderneming is waard wat de mensen waard zijn en moet verkoopbaar zijn zonder mij erbij. Dus stelde ik een MT samen.’ 

Ons kindje
‘De crisis was nog niet voorbij toen de directeur van Air Liquide Benelux - toen nog onze klant - met een serieus voorstel kwam. Ik wist dat het een kapitaalkrachtige organisatie was, die de toekomst voor ons personeel kon waarborgen en die heel graag wilde. Vanuit strategisch oogpunt gezien had ik nu een unieke positie. We hadden al eerder met onze zoon Djanni overlegd en wisten dat hij geen toekomst voor zichzelf zag als mijn opvolger. Hij is bijna afgestudeerd registeraccountant en heeft zijn eigen leven. Hij benadrukte dat het bedrijf ons kindje was. Daar heeft hij gelijk in en het is ook goed zo.’

Rollercoaster
‘Toen we eenmaal besloten hadden om met Air Liquide in zee te gaan, stapten we in een rollercoaster. Het totale verhaal heeft twee jaar geduurd. In eerste instantie waren de gesprekken met Nederlandse vertegenwoordigers van Air Liquide, waarin we werden bijgestaan door gespecialiseerdejuristen en onze accountant. Wat was ons bedrijf waard? Je gaat met de billen bloot; alle geheimen worden prijsgegeven. Vonden die gesprekken eerst wekelijks plaats, later werd het praktisch dagelijks en waren onze gesprekspartners de financiële mensen uit Frankrijk. De sfeer werd toen grimmiger, je wordt een bepaalde richting ingestuurd en moet het hoofd echt koel houden. Ik heb zelfs op het punt gestaan om het af te blazen.’

Hapjes en champagne
‘Op een gegeven moment was het rond en viel er een last van onze schouders. De officiële overdracht was op de bovenste verdieping van een enorm notariskantoor op de Zuidas in Amsterdam. Op de conferentietafel stonden luxe hapjes en champagne. Carin en ik keken vanuit het raam uit over de stad en even flitsten de beginjaren door me heen, toen we de bank moesten smeken om met ons mee te denken. We hoeven nu niet meer te werken, nee. Maar alleen leven om te reizen en te golfen vind ik saai en de commerciële wereld, waarin ik me vertrouwd voel, geweldig leuk. We beginnen weer van voor af aan met een  heel vernieuwend product. Een ondernemer blijft nou eenmaal een ondernemer.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema