Nu het stof van de Coronacrisis begint neer te dalen en de vaccinatieprogramma’s wereldwijd in snel tempo worden uitgerold, rijst de vraag hoe we de enorme schuldenberg kunnen afbouwen.

In september vorig jaar schreef ik in mijn column over de ‘feniks’, de vogel die uit haar eigen as herrees. Dit verhaal uit de Griekse mythologie staat symbool voor onsterfelijkheid en wedergeboorte: uit de as van de dode feniks herrijst een nieuwe kleurrijke vogel. Op de beurzen heeft zich sinds de uitbraak van de coronacrisis een soortgelijk verhaal voltrokken.

Rijd je in een ‘oerdegelijke’ Zweedse Volvo? Dan rijd je feitelijk in een auto van een bedrijf met een Chinese grootaandeelhouder, geleid door een Chinese bestuursvoorzitter. China’s invloed op het wereldtoneel wordt steeds duidelijker zichtbaar en voelbaar. Al jarenlang investeert China in bedrijven in andere continenten en heeft haar positie als economische wereldmacht versterkt. China is daarmee het niveau van ‘productiehal’ van de wereld al lang ontstegen.

Wereldwijd groeit de kloof tussen arm en rijk. Van links tot rechts (de ene wat meer dan de ander) maakt zich hier zorgen over. Vermogen maakt inkomen, arbeid steeds minder. Een van de symptomen, misschien wel een van de oorzaken hiervan, is het uitsterven van het werknemerschap.

Beroepsdeformatie treft ons uiteindelijk allen. De schilder ziet de verf bladderen terwijl hij met zijn vrienden in de kroeg staat. De dokter vraagt zich op het voetbalveld af hoe de Latijnse benaming voor een breuk in het kuitbeen ook weer luidt (fibulafractuur?) en de advocaat ziet van elke film de juridische merites. U denkt namelijk dat een film gaat over liefde en verdriet, maar u vergist zich deerlijk. Een film gaat altijd over iets juridisch, bijvoorbeeld over aansprakelijkheid en de grenzen van het recht. Dat wist u niet, hè?