Sinds het overlijden van broer Hans Kleijngeld, zijn Marcel Kleijngeld (55) en André Treffers (35) compagnons binnen het familiebedrijf. Tijdens hun verhaal vullen ze elkaar gebroederlijk aan.

‘Hans was degene die het gezicht was, naar buiten trad en speeches gaf’, vertelt Marcel. ‘Toen mijn broer wegviel bleek dat een aantal mensen niet eens wist dat ik ook in de zaak zat.’

Niet verontrustend
‘Hans en ik waren behalve broers ook beste vrienden. Twee handen op een buik. Met allebei hetzelfde aerodynamische kapsel.’ Marcel lacht. ‘We gingen zelfs gezamenlijk met onze gezinnen op wintersport. De samenwerking verliep organisch; we bekleedden de positie die ons het beste paste. Hans was commercieel en had de algemene leiding, ik stuurde als projectleider ons personeel aan. Stap voor stap namen we het bedrijf van onze vader over. Pa bleef met al zijn kennis en ervaring ons klankbord en werkte op zijn 69e gewoon nog mee.’ In 1995 vond de overdracht plaats en werden de broers officieel eigenaar. Pa moest kort daarna een hartoperatie ondergaan. ‘Een bypass, niet iets wat ons zwaar verontrustte.’

Opeens alleen
Ten gevolge van onvoorziene complicaties overleefde vader Kleijngeld de operatie echter niet. Marcel: ‘Mijn broer en ik stonden er opeens alleen voor, zonder de bevestiging van pa. Misschien werd onze band daardoor nog hechter. Hoewel Hans vijf jaar jonger was dan ik, stond hij namens het bedrijf altijd op de voorgrond. Ik kon me prima vinden in deze rolverdeling. We gunden elkaar alles en namen besluiten gezamenlijk. Zelfs over iets kleins als de aanschaf van een nieuwe kruiwagen. Tijdens verjaardagen of andere privéaangelegenheden zochten we elkaar altijd op.’

Blauwe plek
Ondanks de crisisjaren die volgden groeiden de gebroeders Kleijngeld, vanwege hun brede oriëntatie en gespreide werkzaamheden. ‘We werkten voor verzekeraars en deden veel vast onderhoud. En nieuwbouw, voor onder andere autobedrijf Van Mossel, dat snel uitbreidde. Iedereen was tevreden, we hadden zo nog jaren door kunnen gaan.’ Tot in 2012 Hans op kantoor een vreemde blauwe plek liet zien. Een liesbreuk, dacht hij zelf. Maar later bleek het een uitzaaiing in de lymfe van een melanoom; huidkanker. ‘De oorsprong van het melanoom is nooit gevonden’, vertelt Marcel. ‘Controles, ziekenhuisopnames en therapieën kwamen en gingen. We bleven positief. Net als ons moeder. Voor haar is het glas nog steeds halfvol, ondanks alle tegenslagen die ze heeft moeten verwerken.’

Hoopvol
Hans bleef zoveel mogelijk werken en zijn gezondheid was redelijk stabiel. Tot aan het einde van 2014 een scan slecht nieuws bracht. André: ‘Ik was toen net een paar maanden in dienst als calculator en kon het goed met Hans en Marcel vinden. Er werd over veel gesproken, behalve over Hans’ ziekte. Zo zitten we niet in elkaar. Naar buiten toe liepen we er niet mee te koop, alles moest vooral door blijven gaan. We bleven hoopvol zolang de doctoren dat ook waren.’ Marcel: ‘We dachten dat het wel goed zou komen. Tegelijk nam ik van lieverlee steeds meer taken van Hans over.’ Andre: ‘Begin 2016 hadden we een groot bouwproject voor de Rabobank in Waalwijk. Hans en ik deden samen de contractonderhandelingen. Toen polste hij tussen neus en lippen door of ik met Marcel de leiding over zou willen nemen, mocht het met hem niet goedkomen.’

Woordje
‘In periodes dat Hans zich goed voelde verdween zijn vraag weer even op de achtergrond. Totdat hij doorpakte en we in gesprek gingen met de accountant. Hij wilde alles goed achterlaten voor zowel het bedrijf als zijn gezin.’ Marcel: ‘Ik ben blij dat hij er zelf bij was toen de waardebepaling van onze aandelen plaatsvond. Nuchter en zakelijk.’ André: ‘Op 14 augustus 2016 appte Hans nog (André laat het in zijn telefoon zien) ‘met mij gaat het redelijk goed’, twee dagen later overleed hij.’ Marcel: ‘Meteen bij zijn begrafenis moest ik zijn rol overnemen: ik deed een woordje in de kerk. En dat bleef ik doen bij latere officiële momenten, waar vroeger Hans gestaan zou hebben.’

Begrijpelijk
‘We hielden al rekening met de kans dat men zich zou gaan afvragen hoe het zonder Hans verder moest met het bedrijf. Dat is ook begrijpelijk; hij was een belangrijke spil. Maar wij zagen en zien de toekomst met vertrouwen tegemoet. We hebben ons daarin al bewezen met de mooie projecten die de afgelopen jaren gerealiseerd zijn’, zegt Marcel. ‘Net zoals bij pa toen, verliep ook de overname met André stapje voor stapje. Ik vertrouw hem, dat is heel belangrijk. Ik zou het nooit alleen willen doen. En hoewel ik nu een andere rol vervul, blijf ik verder dezelfde. Ik hang niet opeens ‘meneer de directeur’ uit. Dat Hans er niet meer is blijft verschrikkelijk, maar wij gaan door. Het feit dat we daarin blijken te slagen, stemt me tevreden.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema