Soms moet hij nee verkopen omdat hij niet genoeg mensen heeft. Liever dat dan geforceerd groeien. ‘Natuurlijk wil je meedoen met de grote jongens’, zegt Ron van Roozendaal (49) van Bouwgroep Midden Brabant. ‘Maar waarom zóu je als de zaken goed gaan?’

‘Iedereen is happy en loopt zichzelf ondersteboven, zo goed gaat het in de branche’, opent Ron het gesprek. ‘Maar eerlijk gezegd was de crisis makkelijker voor ons. We hadden genoeg klanten, je hoefde geen keuzes te maken. Nu moet ik nee verkopen en klanten afwijzen. Beloven wat je niet waar kunt maken, doe ik niet.’ Dan kan een ondernemer twee kanten op: óf de markt bepaalt wat hij moet doen met geforceerd groeien als gevolg òf hij zegt nee tegen klanten en blijft wie hij was. Bouwgroep Midden Brabant kiest voor het laatste en groeide de afgelopen drie jaar van veertien naar zeventien man personeel omdat het dat zelf wilde. De mogelijkheid om de capaciteit uit te breiden, diende zich eind vorig jaar aan toen een commerciële partij voorbij kwam. ‘Ik kon op die trein stappen’, vertelt Ron. ‘Voor meer groei, omzet en aanzien. Ja, ik heb zeker getwijfeld. Natuurlijk wil je meedoen met de grote jongens. Maar waarom zóu je als de zaken goed gaan? Ik heb mijn ego in toom gehouden. Ik wil namelijk een behapbaar en beheersbaar bedrijf binnen de capaciteit die we hebben.’

Bucketlist
Safe choice? Zou je denken, maar niet heus. Want wie nee zegt tegen klanten, loopt het risico ze te verliezen en een vreemde eend in het wereldje te worden. Ron geeft toe dat hij met dit dilemma heeft geworsteld. ‘De hype van groter en meer, dringt zich dagelijks aan je op’, vertelt hij. ‘Je wil er niet buiten vallen. Bovendien ken ik weinig andere ondernemers die nee verkopen. Dat doe je als ondernemer niet, lijkt het wel.’ Ondanks de druk die hij van buitenaf voelde, bleef hij bij zichzelf. Puur omdat hij heilig gelooft in een gouden toekomst voor het traditionele bouwbedrijf. Een bouwbedrijf dat individualistisch bouwt en geen standaard fabriekswerk verricht. Over standaard gesproken; toen hij het gloednieuwe winkelcentrum aan het Frans van Spaendonckplein in Tilburg West bouwde dat begin dit jaar succesvol opgeleverd werd, kreeg hij een  verrassend verzoek. Of hij tegelijk ook maar even het pand van de nieuwe Aldi op datzelfde plein af wilde maken. ‘En dan heb je er ineens een klant als Aldi bij’, lacht Ron die momenteel een fi liaal in Zwijndrecht bouwt. ‘Heel leuk allemaal, maar honderd Aldi’s bouwen staat niet op mijn bucketlist.’

Extreem verstandig
Zijn relaties weten precies wat ze aan Ron hebben. Ze noemen hem betrouwbaar, een aanpakker, iemand die oplossingen biedt. Ze noemen hem soms ook extreem verstandig, iemand die niet in zeven sloten tegelijk loopt. ‘Die eigenschap is soms knap irritant’, zegt hij. ‘Je kunt me niet verrassen, ik verras jou liever. Als mijn vrouw Jolanda spontaan voorstelt om een weekendje Parijs te doen, raak ik half in paniek. Ik moet nog zoveel regelen, denk ik dan. Andersom verras ik haar en mijn omgeving graag. Vorig jaar zijn we met onze kinderen plus aanhang een weekend naar IJsland geweest. Daar hebben we volop genoten van het samenzijn.’ Naast zijn werk draait het in Rons leven om familie en vrienden. Hij noemt zijn medewerkers zijn ‘werkfamilie’. De technici van Bouwgroep Midden Brabant bezitten vakmanschap en communiceren vlot en soepel met elke klant. En uitgerekend bij hen ziet Ron voor de komende jaren een grote uitdaging: zijn mensen op een niveau te krijgen dat hem straks overbodig maakt. Maar dat blijkt in de praktijk moeilijker dan gedacht. ‘Ik dacht dat je mensen alles kon leren, als je hen maar de tijd geeft. Maar je kunt niet zomaar van elke timmerman een uitvoerder maken, merk ik. Mensen hebben een max.’

Fascinerend
‘Confronterend’, noemt hij dit inzicht. Dat het hem niet lukt, weet hij in het begin aan zichzelf. Intussen ziet hij in dat de verschillende talenten van zijn medewerkers juist zorgen voor het versterkend en aanvullend team waarmee hij gezegend is. ‘Sommige hebben het zeker in zich om een treetje hoger te gaan en zo niet, dan wordt het iemand van buitenaf die me op termijn kan vervangen. Met die gedachte kan ik prima leven. Maar wel fascinerend dat je een bepaald type mens nodig hebt om jezelf in het bedrijf onmisbaar te maken.’ En ach, waar hebben we het over, want voorlopig is de ondernemer nog volop in the picture. Maar als honderd Aldi’s bouwen niet op zijn bucketlist staat, wat dan wel? ‘O, ik heb er geen, daar hou ik niet van’, reageert hij  resoluut. ‘Als ik iets wil doen, doe ik hetgewoon. Ik kom jongelui tegen van twintig die tegen me zeggen: ‘Goh Ron, ik weet nog steeds niet wat ik wil worden.’ Dan zeg ik: ‘Joh, ik ben bijna vijftig en ik weet het ook nog steeds niet. Gewoon dingen doen. Dat brengt je altijd verder.’

Tekst: Jeanette van Haasen
Fotografie: Raldo Neven