Michel van Kuringe geloofde zijn oren niet toen zijn compagnon Marco Ruiter hem vertelde dat hij iets anders wilde gaan doen. ‘Ik dacht: ‘Wat ga je nou doen man? We hebben een hartstikke leuk bedrijf. Het gaat allemaal goed. Waarom wil je iets anders doen?’ Ik had daar nog nooit over nagedacht.’

De twee stonden sinds 2002 samen aan het roer van verpakkingsbedrijf Vekopak. In 2005 werd Marco mede-eigenaar. Michel nam het bedrijf in 2000 over van Jan Verhoeven die het in 1991 oprichtte. Vekopak groeide de afgelopen jaren van vijfentwintig naar zeventig werknemers. Er werd goed verdiend, maar ook snoeihard gewerkt. Niet zelden stonden Michel en Marco rond zes uur ’s morgens in de drukkerij om op te starten. Marco: ‘Op een gegeven moment gaat die jarenlange werkdruk zijn tol eisen. Ik was toe aan iets anders. Bovendien realiseerde ik me dat ik nog zo’n vijftien jaar zou werken. Dat wilde ik anders inrichten.’

Ik zag het niet zitten
Marco en Michel vulden elkaar al die jaren uitstekend aan. Marco is van de techniek en logistiek, Michel van de commercie. Met Vekopak richtten zij zich op middelgrote volumes. In praktijk zijn dat vaak custom made verpakkingen. ‘We wisten al die jaren precies waar we heen wilden’, vertelt Michel. ‘We wilden dingen maken die andere niet kunnen maken. Dat wilde ik wel samen met iemand anders doen. Dus toen Marco aankondigde te willen stoppen, had dat ook consequenties voor mij. Met iemand anders verdergaan, zag ik niet zitten. We zijn al zo lang samen onderweg.’

Met terugwerkende kracht
Marco: ‘We zijn herhaaldelijk benaderd voor een overname. Daar zaten ook investeringsmaatschappijen bij. Dat wilden we niet. We waren op zoek naar een partij die begrijpt wat we de hele dag doen en daar ook met een langetermijnvisie naar kijkt. Bij P. Van De Velde Group klopte het plaatje. Binnen deze groep zijn we echt een aanvulling. We concurreren niet met onze zusterbedrijven.’ In november 2018 werd de overname getekend. Vekopak werd met terugwerkende kracht verkocht per 1 januari van dat jaar. Marco: ‘Dat was een idee van CEO Philip Vanbelleghem. We stonden de eerstvolgende dag ook niet op met de gedachte: nu is Vekopak van anderen. Als we nu een verkeerde keuze maken dan voelt dat nog net zo als vijf jaar geleden.’ Michel: ‘Toen we ons personeel vertelden dat we het bedrijf verkochten, vloeiden er dikke tranen. Een aantal mensen voelde daar ook onzekerheid bij. Inmiddels hebben we ze laten zien dat er niks is veranderd. We draaien precies zoals voor de overname. Daarbij werken we bijna dagelijks voor onze zusterbedrijven. Dat geeft ook vertrouwen.’

Buitenlucht
Met Philip Vanbelleghem werd overeengekomen dat Marco nog een jaar zou aanblijven en Michel minstens nog drie jaar. Marco: ‘Dat jaar is bijna voorbij. Daarna blijf ik nog drie dagen per week. Ik kan nog steeds iets toevoegen. In de overige dagen ga ik me oriënteren op werk in de natuur, biologische land- en tuinbouw en energievoorziening. Een onderneming in die sector is geen doel op zich. Ik wil in ieder geval de laatste vijftien jaar in de buitenlucht werken.’ Michel: ‘Ik heb daar veel respect voor. Nu heb je daar ook nog de energie voor. Als je je bedrijf verkoopt op je zestigste, dan is de bus vertrokken. Zelf heb ik die drang niet. Ik zit nu met Philip aan tafel om die bedrijvengroep vorm te geven. Officieel ben ik commercieel directeur van P. Van De Velde Group. Het is zo’n dynamische organisatie. Philip heeft pas nog een bedrijf in België gekocht en hij is nog lang niet klaar.’

Gouden tip
Wat Michel betreft is geleidelijkheid het sleutelwoord in een overname. ‘Toen ik Vekopak kocht van Jan Verhoeven hebben we daar ook de tijd voor genomen. Zo kon ik onder meer wennen aan de omgeving, het personeel en de leveranciers.’ Marco: ‘Mijn gouden tip is: verkoop je bedrijf aan iemand voor wie je nog vijf jaar zou willen werken.’ De twee hebben nog regelmatig contact met oprichter Verhoeven. Wat vond hij ervan dat zijn kindje werd verkocht? ‘We hebben het pas verteld toen alles rond was. Het was zo’n intensief proces. Je wilt niet dat dingen misgaan. Daarom hebben we niemand ingelicht, behalve onze partners. Mijn kinderen wisten ook van niks. Misschien hadden we Jan wel moeten inlichten. Hij begrijpt het volkomen, maar hij vindt het wel jammer dat Vekopak geen onafhankelijk bedrijf meer is.’

Tekst: Raquel Mourik
Fotografie: Kees Bennema