Na de komkommertijd is het, op het moment van dit schrijven, nu verkiezingstijd. Het Centraal plan bureau rekent dan altijd de verkiezingsprogramma’s door van de diverse politieke partijen. Die exercitie had naar mijn mening ook nog goed in de komkommertijd gepast. Want wat moeten we met de prognose dat het programma van de VVD in het jaar 2040 tot meer banen leidt dan het programma van de SP. Als een stemwijzer voor het hier en nu kan het CPB niet fungeren. Koos Werkloos laat zich in zijn partijkeuze niet leiden door de vraag bij welke partij hij over 28 jaar de meeste kans heeft op een baan. En sowieso legt iedere partij de CPB-calculaties altijd in zijn eigen voordeel uit.

Die doorrekeningen zijn dus niet boeiend. Dan maar de verkiezingsprogramma’s zelf bekeken. En dan in het bijzonder de plannen voor het wijzigen van het ontslagrecht. De meeste kunduz-partijen conformeren zich, in meer of mindere mate, aan het Lente-akkoord. In die plannen wordt de ontslagbescherming vrijwel afgeschaft, worden ontslagvergoedingen verboden, en zal de werkgever voortaan opdraaien voor een groot deel van de kosten van de WW-uitkering. Plichtmatig worden die maatregelen uit het Lente-akkoord door de betreffende partijen in de partijprogramma’s opgenomen. Maar met deze aardverschuiving op de Nederlandse arbeids-markt houden steeds minder mensen rekening.

Er is geen lol aan te beleven, deze verkiezingsstrijd. Vroeger was er een partij die het lezen van het verkiezingsprogramma nog leuk maakte. Met in haar programma, anno 1981: “Laat ze zelf eens een keer bezuinigen!”, “Samen voor ons eigen.” En: “Nergens geen maximumsnelheden. Honderdtwintig? Dat rijden wij al in zijn achteruit!” Ik ben benieuwd wat de tegenpartij zou hebben gevonden van de plannen rondom het ontslagrecht. Ik
denk dan aan hun slagzin: “Mogen wij éven overgeven?”

Reageren?
column@kamerbeek.nl

Hans Kamerbeek. Advocaat arbeidsrecht bij Kamerbeek Advocaten.