Er zijn jongeren die door omstandigheden buiten de boot vallen. Deze jongeren zijn zonder hulp niet in staat om deel te nemen aan de maatschappij. Zij kunnen terecht bij Blue-Care begeleid wonen. Doel: zorgen dat ze zo optimaal mogelijk zelfstandig door het leven kunnen gaan.

Selma van Gorp (directeur Blue-Care) is gedreven. Passievol en kordaat legt ze uit dat haar aanpak écht anders is. ‘Als het nodig is om de eerste keer mee naar school te gaan met een cliënt, dan doen we dat. Er zijn korte lijnen met school en werk. Jongeren komen hier binnen met een verwijzing van bijvoorbeeld de huisarts, het maatschappelijk werk, Stichting MEE of door mond-tot-mondreclame. Ze wonen samen in een huis en wij begeleiden ze, 24 uur per dag, zeven dagen in de week. En nee, we krijgen niet al die uren vergoed. Maar we doen met ons team van vijf mensen wat we moeten doen om ze de zelfredzaamheid mee te geven die ze nodig hebben in de maatschappij.’

Dag en nacht
Het is niet altijd makkelijk om buiten de gebaande paden te treden in zorgland. Blue-
Care levert Zorg in Natura en uit het Persoons Gebonden Budget aan jongeren vanaf zestien jaar. Selma: ‘We hebben te maken met de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, uitgevoerd door de gemeente en met de Wet Langdurige Zorg, uitgevoerd door de zorgverzekeraars. Dat betekent dat we met die partijen om tafel zitten om over budgetten te praten. Ik weet dat ik goede begeleiding lever, ik heb een enorme know how, veel kennis en kunde. Dat zet ik in, dag en nacht. Ik ben twee jaar geleden begonnen en heb alles uit eigen middelen gefinancierd. Wij bieden nét die extra begeleiding die nodig is. Dat betekent automatisch dat we met z’n vijven met hart en ziel werken. En toch gepaste afstand houden, hoe lastig dat soms ook kan zijn.’

Vernieuwende zorg
Blue-Care heeft nu twee huizen waarin cliënten begeleid wonen, één in Tilburg en één in Goirle. Selma: ‘We leren ze hoe ze een huishouden moeten voeren, hoe ze om moeten gaan met fi nanciën, zorgen dat ze naar school gaan of werk hebben. We bieden ze veiligheid en kijken naar het draagvlak wat ze hebben. We overvragen ze niet, en we wijzen problemen niet af, maar gaan er mee om. Zo coachen wij ze richting een zo zelfstandig mogelijk leven. Dat gaat in deze fase van de onderneming ten koste van mijn privéleven, maar ik ben geen Moeder Theresa hoor. Het belangrijkste is dat er erkenning komt voor de doelgroep waar ik mee werk. Ze hebben écht hulp nodig, daar moet niet aan getwijfeld worden!’

Tekst: Jenneke de Roij
Fotografie: Linn de Kort