Ze komt van ver, maar is nooit weggeweest. Sterker, ze weet heel goed waar ze het voor doet. ‘Sommigen hameren erop dat ik eindelijk moet gaan doen wat ik echt leuk vind en anderen menen dat mijn bedrijf vooral groter moet worden’, zegt Juul van Dun (45) van Van Dun Bierens. ‘Hallo! Ik ben trots op wat ik heb neergezet en koester dat.’ Waarvan akte.

Ongetwijfeld goed bedoeld, hun adviezen, want zij die haar kennen weten dat ze ook een soft spot heeft voor interieur en styling. Die vinden haar sprankelende, frisse persoonlijkheid niet matchen met 't verzinken en vernikkelen van metalen. ‘Men vergeet soms waar ik doorheen moest om te komen waar ik nu ben’, gaat Juul verder. ‘Ik hoor liever dat ze dat waarderen, want dit is waar ik sta. Ik leef voor mijn werk en heb samen met mijn huidige partner een fantastisch samengesteld gezin. Zij zijn mijn alles.’

Rouw

Ooit zag dat leven er heel anders uit. Zeventien jaar terug overleden kort na elkaar haar man François en haar schoonvader die het bedrijf oprichtte. Juul nam de zaak over zonder enige kennis van zaken. ‘Het verdriet gaat niet weg, dat draag je mee’, vertelt ze openhartig, ‘Maar ook dat vormt je. Mij blaas je niet zomaar meer omver. Ik ben sterker geworden, heb veel meer zelfvertrouwen en ben dat meisje-meisje niet meer. Doorgaan met werken en onder de mensen zijn, hielp me er doorheen. Over mijn rouw en verlies praten ook. Het kan iedereen overkomen en mag geen taboe zijn.’

Merlijn

Van Dun Bierens is specialist in metalen oppervlaktebehandelingen en bestaat volgend jaar liefst 125 jaar. Juul behoort tot een van de weinige vrouwen actief in de galvano technische branche. Kleinschaligheid, gemoedelijkheid en trouwe klanten typeren haar manier van werken. ‘We zijn gezond’, zegt Juul tevreden. ‘En klaar voor verjonging van ons personeel. Mijn team voelt als familie en mijn zoon Merlijn (19) toont steeds meer interesse in het reilen en zeilen hier. Wie weet blijft dit de komende decennia nog steeds een prachtig familiebedrijf. Te mooi om van de hand te doen.’ 

TEKST JEANETTE VAN HAASEN
FOTOGRAFIE JULES VAN IPEREN