Begin dit jaar besloot Vivian Timmers het failliete familiebedrijf over te nemen. Geen geringe verantwoordelijkheid als je nog geen dertig bent. Maar de heldere visie en duidelijke missie die ze voor ogen had, werpen sneller dan verwacht vruchten af.

Haar LinkedIn-profiel vermeldt dat ze zich compleet thuis voelt in de wereld van techniek en dat ze een doorzetter is. Het eerste zorgt er onder meer voor dat medewerkers haar als ‘one of the guys’ zien. Het tweede maakt haar vastberaden het familiebedrijf opnieuw een toekomst te geven.

Sneller dan verwacht
Dat ze binnen de technische wereld een vrij unieke specialisatie heeft, besefte Vivian pas toen ze vijf jaar geleden stopte bij haar toenmalige werkgever. Binnen vijf dagen kreeg ze zeven vacatures in haar mailbox. Op de achtste ging ze in: het voorstel van haar vader om in het familiebedrijf te stappen. Ze begon er als engineer, werd vervolgens projectleider en manager en kreeg er vorig jaar als adjunct-directeur organisatorische en operationele taken bij. Ooit zou ze het bedrijf overnemen, maar die dag kwam veel sneller dan verwacht. Want ondanks de tomeloze inzet van vader Timmers werd in februari de stekker uit Timmers Elektrotechniek getrokken. Dezelfde maand nog startte Vivian met Timmers Projecten & Service.

Wisselende stoelen
Wat leerde die donkere periode haar? ‘Het besef dat mensen vastroesten als ze jarenlang in dezelfde functie blijven. En dat ze breken als je ze dan toch in beweging probeert te krijgen. Om vastzitten te voorkomen heb ik een soort stoelendans geïntroduceerd. Tijdens vergaderingen ga ik steevast op een andere stoel zitten. Inmiddels doet iedereen het. Die stoelendans maakt ons bewust van het feit dat we vasthangen aan het vertrouwde. De wisselende stoelen staan symbool voor het zien van nieuwe kansen en mogelijkheden.’

Selectie van spelers
‘Een doorstart heeft het voordeel dat je rigoureuze stappen kunt nemen’, gaat Vivian verder. ‘Eén ervan was het platter maken van de organisatie. Ik heb het middenkader uit het bedrijf gehaald, zodat de communicatie sneller bij de juiste persoon terechtkomt. Dat was niet makkelijk. Je snijdt toch een deel van de familie weg. Net als een voetbaltrainer maak je een selectie van de spelers met wie je denkt ver te komen. Ik heb gekozen voor medewerkers die verantwoordelijkheid willen nemen en fouten durven toe te geven. Omdat we middenin een digitaliseringsslag zitten, heb ik bovendien gekeken naar wie er bereid is te veranderen en wie die veranderingen ook aankan. Daarnaast was de mate waarin iemand een teamplayer is, bepalend voor mijn keuze. We doen het immers samen.’

Wandelende encyclopedie
‘Verder wil ik nóg meer inzetten op kennis. We staan van oudsher bekend om de technisch complexe projecten die we aankunnen. Maar ervaring alleen volstaat niet langer. Om klanten goed te kunnen adviseren, moet je breed onderlegd zijn. Je moet écht weten waar je het over hebt. Mijn opa en vader zijn allebei een wandelende encyclopedie op technisch vlak. Ik wil hun kennis evenaren. Maar waar zij eerder op gevoel stuurden, doe ik dat op cijfers. Ik probeer alles zoveel mogelijk meetbaar te maken en houd de vinger aan de pols. Minstens één keer per week bekijk ik samen met mijn coach de cijfers.’ Coach? ‘Voor technische zaken spar ik geregeld met mijn vader, maar op managementvlak word ik begeleid door een externe coach. Net als mijn vroegere volleybaltrainer geeft hij heel duidelijk aan wat wel en niet goed gaat. Hij schudt me wakker en helpt me oude gewoonten los te laten. Kortom, hij helpt me er een succes van te maken.’

Vuurwerk
En is er al sprake van succes? ‘Tijdens het oudejaarsvuurwerk vorig jaar, had ik het erg moeilijk’, antwoordt ze eerlijk. ‘Ik dacht ‘waar begin ik dit jaar aan?’. Je weet vooraf niet waar je instapt, alleen dat het een achtbaan met loopings wordt. Maar ik kan 2016 met een brede glimlach afsluiten. Wat ik in een jaar tijd wilde bereiken, is al na negen maanden gebeurd. Of ik mezelf verrast heb? Eigenlijk wel. Ik had niet durven dromen dat we dit jaar al zouden groeien’, besluit Vivian.

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Jan Sprij