Een paar uur eerder stond hij nog in de Gentse zeehaven. ‘Onze medewerkers saneren er een voormalige Russische duikboot: de Foxtrot. Voordat die gesloopt kan worden moet alle asbest eruit. Het was mijn laatste werkbezoek. Eind deze week stop ik. Dat was de deal toen ik vorig jaar het bedrijf verkocht.’

‘Ik ga écht niets nieuws meer beginnen’, zegt Hans van Kasteren (63) stellig. ‘Althans, geen bedrijf meer’, corrigeert hij zichzelf meteen, want er staat wel degelijk een nieuw project op stapel.

Veldrijden
‘In januari richt ik een nieuwe wielerploeg op. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’, glimlacht Hans. ‘Ik was jarenlang eigenaar van een succesvol Belgisch veldrijdteam. We waren vijftien keer wereldkampioen. In beide categorieën.’ Hij toont een reeks ingelijste WK-truien aan de muur. ‘Die wielerachtergrond was overigens een pre om als Nederlandse ondernemer geaccepteerd te worden in België. Ik begin klein. De nieuwe wielerploeg bestaat uit een Nederlander en een Belg. Misschien komen er nog een paar vrouwen bij. Nee, het speelde niet mee toen ik besloot APB (Asbest Partners Brabant - Asbest Partners België) te verkopen. Het idee van de wielerploeg bestaat pas een half jaar, terwijl het verkooptraject ruim twee jaar geleden startte.’

Paniek
Wat deed hem besluiten het bedrijf te verkopen? ‘Ik heb niet het eeuwige leven. Ik besefte bovendien dat ik zocht naar een opvolger die er niet was. Het is voor één persoon ondoenbaar om zowel de Belgische als de Nederlandse vestiging te leiden op organisatorisch, financieel én operationeel vlak. Dit is geen gemakkelijke sector. Zodra het woord ‘asbest’ valt, ontstaat er paniek op tal van fronten. De overheid verlangt steeds meer van ons. Er komen ontzettend veel regels bij kijken. Met als gevolg dat we ontzettend veel tijd kwijt zijn aan het in orde brengen van de papierwinkel. Het is zo tijdrovend dat je bijna niet aan het operationele toekomt als je alles alleen moet doen.’

Constructie
‘Enerzijds was duidelijk dat één iemand het totaalplaatje niet kan behappen. Anderzijds gaven mijn zoon en dochter aan dat ze wel in het bedrijf wilden blijven. Dus hebben we gekozen voor een constructie met vier aandeelhouders. Een tweekoppig investeringsbedrijf (KeBeK) faciliteert de groei en organisatie. Mijn zoon Danny blijft APB Brabant leiden. Luk De Knijf blijft aan het roer van de Belgische vestiging. De operationele directie blijft met andere woorden ongewijzigd. Met deze constructie wordt de continuïteit (in Nederland) gehandhaafd en het groeipotentieel (in België) optimaal benut. Deze constructie werkt het beste.’

Afscheidskaart
‘Het contact met klanten verliep vooral via Danny en Luk. Ik hield me met name bezig met het rendement van het bedrijf en met de medewerkers. Ja, die ga ik zeer zeker missen. Sommigen zijn hier al meer dan twintig jaar. Ik heb vandaag een heel mooie kaart met een persoonlijke boodschap laten drukken. Volgende week krijgen alle medewerkers die in de bus. Vorige week heb ik officieel afscheid genomen. Ik kreeg een mooi cadeau van alle medewerkers: een bon om te gaan eten in een sterrenrestaurant. Ze weten dat ik graag en goed eet’, lacht Hans smakelijk.

Van niets iets
APB is niet het eerste bedrijf dat Hans verkocht. Heeft hij een neus voor het perfecte moment om iets over te dragen? ‘Ik denk het niet. Het heeft eerder te maken met het feit dat ik graag bouw. Het maakt niet uit of het om een bedrijf of een team gaat. Ik wil altijd van een klein beetje iets maken. Dat vind ik leuker dan iets te kopen. Het was nooit mijn bedoeling om groot te worden. We hebben ongeveer 50 medewerkers en in 2018 realiseerden we een omzet van ruim 9 miljoen euro. Maar wat ik doe, moet kloppen. Het moet professioneel zijn. Daarnaast kan ik slecht tegen mijn verlies. Dat geldt ook voor Danny. Die is wat dat betreft nog feller.’

Genieten
‘Wat mijn verdere plannen zijn? Ik ga genieten van het leven. Het is de verdienste van een leven lang werken. Ik wil nog een jaar of tien mooie reizen maken. Samen met mijn vrouw de wereld zien. Tijd maken voor mezelf. Spelen met de kleinkinderen. Ik hoop dat het me gegund is.’

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Arnold Reyneveld