‘Mijn accountant was het niet met me eens. Het ging juist beter met de economie en de markt trok aan. Voor het geld kon ik beter wachten zodat de aandelen in waarde zouden stijgen. Maar een stemmetje in me zei: ‘Ga voor je geluk’.’

Fotograaf Stan de Haas (54) maakt enorme panoramawanden die bestaan uit honderden aan elkaar gekoppelde foto’s. Om de juiste foto’s te maken reist hij de hele wereld af. ‘De familie reist soms mee om me te helpen. Dit jaar assisteerde mijn vrouw me op de Cariben, mijn zoon Bob in Jordanië en dochter Bibi in Cambodja.’ Het interview vindt telefonisch plaats, omdat Stan momenteel op Bonaire werkt.

Markt was booming
Stan zat jarenlang ‘in de zwembaden’. ‘Ik had een bedrijf in Vlijmen van waaruit ik prachtige, luxe wellness verkocht. Ik stond ermee op beurzen en op events als Indoor Brabant. Daarvoor werkte ik samen met ondernemers die in hetzelfde hoge segment opereerden. Met verschillende partijen, zoals tuinarchitecten, tuinmeubelfabrikanten, producenten van audiovisuele apparatuur en sportfaciliteiten, bundelden we de krachten door samen stands in te richten en contacten te delen. De markt was booming in die tijd. Ik kwam op het idee om een mooi pand te bouwen waar ik permanent showrooms in kon richten. Dan was de klant, wiens auto voor de deur stopte, gericht op zoek naar onze producten en hoefden we niet steeds opnieuw op te bouwen en af te breken.’

Zwarte sneeuw
Stan startte in 2007 en stak al zijn geld in The Art of Living Well in Den Bosch. ‘Een prestigieus project waarin ik mijn collegaondernemers gratis liet exposeren omdat we elkaar op die manier konden versterken. De opening was gepland - en vond ook plaats - in oktober 2008, terwijl een maand eerder Fortis in elkaar klapte. Het was in één keer crisis. Ik heb nooit zoveel arme miljonairs gezien als dat jaar. Iedereen had zijn geld in onroerend goed gestoken, maar bezat opeens te weinig cash om zelfs maar in de stad te gaan lunchen. Ik had een vette opening georganiseerd en terwijl de burgemeester speechte en er kreeft op tafel kwam, dacht ik: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Ik heb zwarte sneeuw gezien en stond voor de keuze: vechten of naar de kloten.’

Hoofd boven water
Het werd vechten. ‘Ik maakte een top vijf van klanten met wie er een klik bestond en die wellicht in dit project mee wilden gaan. De eerste die ik belde was Hennie van den Biggelaar. Hij had toevallig juist met Rob Jansen het idee opgevat om lokaal te gaan ondernemen. Ze gingen beiden met me in zee en de aandelen werden in drieën gedeeld. Zodoende kon ik in 2009 een doorstart maken. Onze visie? We zijn de beste zwembadbouwers van het land. Het was ondernemen tegen de stroom in. Dat ging aardig maar de crisis hield zó lang aan. We moesten flink investeren en hard werken om het hoofd boven water te houden. Uiteindelijk is dat gelukt, op dit moment is de omzet eindelijk weer op het oude niveau.’

Aandelen verkopen
‘In 2016 legde ik aan mijn compagnons uit dat ik mijn horizon wilde veranderen. Ik ben zo’n tien jaar ouder dan Hennie en Rob, deed dit werk al 25 jaar en dacht eraan om in 2021 mijn aandelen te verkopen. We besloten om er rustig naartoe te werken. Maar in 2017 vroegen ze me of ik al eerder bereid was om de stap te maken. Ik heb er lang over nagedacht. De zaken gingen juist weer beter en zoals gezegd was het slimmer om te wachten. Tegelijk realiseerde ik me dat mijn andere werk en passie; de fotografie zoals ik die doe, achter een rollator niet mogelijk is. Fysiek ben je maar beperkt houdbaar. Ik ging mijn geluk achterna en verkocht mijn aandelen.’

Beeldbank
‘Ik denk altijd in blokjes van tien jaar. De komende tijd ben ik bezig om een unieke beeldbank aan te leggen van plaatsen over de hele wereld. Dit kan ik, dit wil ik; hierin heb ik een verdienmodel gevonden. Er bestaat een markt voor de prachtige projecten in belevingsarchitectuur die ik ermee maak. Die markt en zijn producten ken ik vanwege mijn achtergrond. Bovendien blijft de beeldbank waardevol en kan ze wellicht ooit dienen als pensioenvoorziening. Vroeger keek ik jaloers naar Floortje Dessing, nu leef ik een zelfde soort leven. Elke morgen word ik lachend wakker en denk ik: ‘Wat heb ik het toch goed’.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Stan de Haas