Door omstandigheden nam Jolijn eerder dan verwacht de fakkel over van haar vader. Dat ze ooit het familiebedrijf zou leiden, was geen verrassing, want als kind genoot ze er al van chauffeurs via de mobilofoon te vertellen wat er moest gebeuren.

Een toekomst zonder taxi’s verdiende op zijn minst een kans, vond Jolijn van Alebeek. Ze besloot de opleiding diergeneeskunde te volgen maar werd jammer genoeg tot tweemaal toe uitgeloot. Dus werd het een opleiding aan de HAS, die ze overigens met veel plezier afrondde. Heel even ging ze aan de slag buiten het familiebedrijf, maar zodra de kans zich voordeed, keerde ze terug naar de vertrouwde omgeving van taxi’s en chauffeurs want ‘dat was wat ze altijd al wilde’.

Jong en verantwoordelijk
In september 2012 vertrouwde vader Van Alebeek de dagelijkse leiding van het bedrijf toe aan zijn dochter. Jolijn werd verantwoordelijk voor een omvangrijk wagenpark en 50 medewerkers. Sommigen van hen kennen haar zelfs al van kinds af aan. Toch gaat ze niet gebukt onder alle verantwoordelijkheid. Evenmin heeft ze het gevoel in het diepe te zijn gegooid. ‘Eigenlijk loopt alles erg soepel’, zegt ze zelf. ‘Enerzijds komt dat wellicht omdat ik toch al twaalf jaar meedraai in dit bedrijf. Anderzijds is het een fijn gevoel dat mijn vader nog vanaf de zijlijn toekijkt. Ik vind het prettig dat ik zijn mening of advies kan vragen wanneer ik er behoefte aan heb. Dat geldt trouwens ook voor het sparren met mijn man. Want hoewel Tom mee in het bedrijf zit, kijkt hij als relatieve buitenstaander soms net iets anders tegen de dingen aan. Dat maakt zijn input zo waardevol.’

Pietje-precies
‘Ik vind leidinggeven leuk’, beantwoordt Jolijn enthousiast de vraag over het ondernemerschap. ‘Misschien heeft het maken met de behoefte om alles onder controle te hebben’, lacht ze. ‘Je kunt gerust stellen dat ik een pietje-precies ben. Alles moet kloppen. Natuurlijk worden er wel eens fouten gemaakt - missen dat is menselijk - maar ik probeer ze wel te voorkomen door me goed voor te bereiden en vooraf alle mogelijke scenario’s de revue te laten passeren. Het liefst laat ik zo min mogelijk over aan het toeval. Gek genoeg staat de behoefte om het heft in handen te hebben een flexibele opstelling niet in de weg. Gelukkig maar, want in deze sector is flexibiliteit essentieel: alles gebeurt op het laatste moment. Als er een trein uitvalt, valt je hele planning immers in duigen. Het is hollen of stilstaan. In het begin maakte ik me daar wel eens zorgen over, maar dan zei mijn vader steevast: ‘het komt altijd goed’. Dat is ook gebleken’, glimlacht Jolijn.

Hulphonden
Een leerproces kan soms bijzondere wendingen nemen. Het trainen van puppy’s en het ondernemerschap hebben ogenschijnlijk maar weinig met elkaar gemeen. Niets is minder waar. ‘Tot twee jaar geleden kreeg ik geregeld puppy’s toegewezen om ze op te leiden tot volwaardige hulphonden voor rolstoelgebruikers. Het was een fascinerende en tegelijk confronterende ervaring want honden spiegelen het gedrag van de mens. Het leerde me geduldig te zijn en rustig te worden, ook in minder makkelijke situaties. Dat is een heel waardevolle les waar ik ook op professioneel vlak profijt van heb.’

Vasthouden aan kwaliteit
‘Net als in andere sectoren komt het er op aan uniek te zijn en te blijven. Wees niet bang om de trend te zetten. Blijf zoeken naar vernieuwing en innovatie. Maar blijf daarbij altijd jezelf. Houd vast aan datgene wat je bedrijf uniek maakt. Doe niets wat je zelf niet wilt. De laatste jaren zien we in onze branche bijvoorbeeld steeds meer partijen die onder de prijs gaan rijden. Meegaan in die - letterlijk en figuurlijk - goedkope trend, zou ten koste gaan van onszelf en van datgene waarvoor we bekendstaan, namelijk de hoge kwaliteit die we leveren. We hebben goede auto’s en keurige, goed opgeleide chauffeurs in wie we blijven investeren. Zij zijn het visitekaartje van het bedrijf. Zonder medewerkers ben ik nergens’, besluit Jolijn

www.taxivanalebeek.nl