‘Mijn vader zei: ‘Of je gaat naar school of je gaat werken’. Ik deed atheneum en gooide er eerlijk gezegd met de pet naar. Dat werd bij ons thuis niet getolereerd. De stelregel van mijn ouders was dat je altijd je best moet doen. Daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor.’

‘Ik kon moeilijk uren stilzitten en naar de leraar luisteren’, vertelt Ruud van den Akker (39). ‘Het liefste maakte ik iets moois met eigen handen. Daarom stopte ik met school en ging ik werken bij goede vrienden van mijn ouders. Ze hadden een eigen stukadoorsbedrijf. Ik had er eerder vakantiewerk gedaan. Na vijf jaar stukadoren begon het vaste stramien echter te knellen. Stucwerk is vaak een repeterend gebeuren. Ik begon na te denken over de toekomst en besefte dat er meer nodig was als ik me als persoon wilde ontwikkelen. Dus ging ik opnieuw studeren.’

Onrust
‘De dood van mijn moeder in 2004 was opnieuw een keerpunt in mijn leven. Ik wist niet hoe het verder moest. Ik miste een doel. Een bevriende stukadoor zei: ‘Je komt bij mij werken. We kijken samen wel naar jouw toekomst’. Hij gaf me weer een vooruitzicht. Ik heb veel van hem geleerd. Het belangrijkste advies dat hij me gaf, was dat structuur belangrijk is. Met vaste punten in je agenda kom je het verste. Dat was precies aan wat het me tot dan toe ontbrak. Ik leerde ook inzicht in de cijfers te hebben. Daardoor zie je het grotere plaatje. Toen hij zeven jaar later vertelde dat hij zijn bedrijf met twintig stukadoors ging verkopen, viel me dat rauw op mijn dak. Blijkbaar achtte hij me nog niet capabel genoeg om het over te nemen. Tegelijk zag ik het als een aansporing om beter te focussen op wat ik wilde bereiken. We kunnen op de maan landen, dus kun je bijna alles bereiken zo lang je gezond bent en een doel voor ogen hebt. De manier waarop dat gebeurt, vult iedereen op zijn eigen manier in.’

Zwakke punten
Opnieuw zorgde een vriend voor de volgende stap. Bij de kaartclub kreeg Ruud de vraag of hij interesse had om Helmex over te nemen. ‘Ik ging nadenken. Wat zijn mijn zwakke punten? Wat wil ik? Wat kan ik? Wat kan ik niet? De conclusie was dat ik buiten wilde werken, kwaliteit wilde leveren en mensen wilde aansturen. Na een wintersportvakantie besloot ik de stap te wagen. Ik schreef een bedrijfsplan en kocht met de steun van mijn familie en schoonfamilie een stukje omzet en klandizie. 8 juni 2013 nam ik officieel Helmex Afbouw over.’ Ruud besloot zich te richten op buitengevels. ‘Werken aan woonhuizen heeft mijn voorkeur. Ik houd ervan om iets te transformeren. Om een buitengevel een nieuwe jas aan te meten. Stucwerk in huis ziet niemand. Wat je buiten maakt ziet iedereen. Als iemand om referenties vraagt, kun je bovendien zeggen ‘ga daar maar eens kijken’. Ik vind het ook vet dat ik op mijn oude dag langs huizen kan rijden waar we mooie dingen hebben gedaan.’

Genoeg
‘Na vijf jaar was de omzet vervijfvoudigd. Ik dacht ‘dit is de omzet die ik wil. Meer hoeft niet’.’ Een enigszins vreemd besluit voor een gedreven ondernemer. ‘Sterker nog, vorig jaar besloot ik efficiënter te werken en minder omzet te draaien’, zegt Ruud. ‘Daardoor kan ik vaste klanten nog beter bedienen en het werk nog beter uitvoeren. Daarnaast heb ik bewust mijn werkterrein verkleind. Ik werk het liefste voor mensen uit de buurt. Echte Brabanders. No-nonsense mensen die van een praatje houden en iets moois willen. Het zijn meestal kleinere bouwbedrijven, collega-stukadoors of particulieren.’

B-keus
‘Ik ben trots op de jongens. Ze leveren elke dag opnieuw prachtig werk.’ Is er ook een bepaald project dat hij echt als zijn visitekaartje ziet? Ruud zoekt een foto op zijn telefoon. ‘Dit is het huis van een collega-stukadoor. Daar heb ik met vier jongens aan gewerkt. Ik werd pas als tweede benaderd. De eerste keus had afgehaakt. Hij begon er niet aan want de ondergrond was zo schots en scheef dat er weinig eer aan te behalen viel. Op een lengte van 4 meter zat er 6 cm verschil in de gevel. Samen met de vele details in de gevel (vensterbanken, bogen) zorgde het voor een zeer hoge moeilijkheidsgraad. Op de koop toe stond het huis aan de doorgaande weg. Je werkt onder het toeziend oog van voorbijgangers. Eigenlijk stonden we met 5-0 achter toen we begonnen, terwijl er wel een 10 van ons werd verwacht. Qua verdienmodel heb ik op dat project nagenoeg niets verdiend, maar ik ben er wel ontzettend trots op. Het mooie is dat er twee maanden geleden een man uit dezelfde straat belde. Hij wilde zijn huis ook zo hebben. En daar doe ik het uiteindelijk voor.’

Begin jaren tachtig zagen Harrie en zijn vrouw Rikie de Elmex-reclame op tv. Het inspireerde hen. ‘Elmex met de H van Harry ervoor. Helmex… voor witte wandjes.’ De naam was een gouden zet voor het pas opgerichte stukadoors- en schildersbedrijf. Toen Ruud het bedrijf overnam, veranderde hij het in Helmex Afbouw. ‘Want dat is mijn grote passie.’

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Arnold Reyneveld