‘Vanaf 2009 groeide onze omzet jaarlijks met 35 tot 40 procent. Het bedrijf werd zo groot dat de organisatie moest veranderen. Aan verkoop hadden we zelf nooit echt gedacht.’

Hans van der Lee (53) was tot 1 december 2017 directeur/eigenaar van depostBode in Oss. ‘De verkoop is inmiddels helemaal rond maar tot het einde van dit jaar zijn mijn vrouw Caroline en ik nog volop bezig met de complete overdracht. Het is drukker dan ooit.’

Een beperking
Het bedrijf depostBode bezorgt, print en couverteert post, neemt postkameractiviteiten van ondernemingen en instellingen over en verzorgt koeriersdiensten. Met uitzondering van directie en vier rayonmanagers, is op elke functie iemand met een arbeidshandicap werkzaam. Hans: ‘Ook toen het nog niet hip was, had ik al een MVO-instelling. Er werken hier in totaal 250 mensen. Mensen met rugklachten, met sociale beperkingen, vluchtelingen die de taal niet machtig zijn enzovoorts. Mits goed begeleid en op de juiste positie, presteren die vaak beter dan mensen zonder arbeidshandicap. Een dove, autistische postsorteerder werkt punctueel en supersnel. Dus niet ondanks, maar dankzij de werknemers ging het fantastisch. Vreemd genoeg bleken juist Caroline en ik een beperking voor het bedrijf. We konden niet meer dan 24/7 werken.’

Poten in de klei
‘Het werd tijd om een operationeel directeur te zoeken die organisatorisch dingen kon overnemen. Daardoor zou onze positie drastisch veranderen. Dat vonden we moeilijk; ons talent is juist pionieren en met de poten in de klei staan. Pas toen de bank opperde dat we het ook konden verkopen, viel bij ons het kwartje. Er overheerste een gevoel van opluchting. Er kwam een overnamespecialist en een waardebepaling die niet tegenviel. Lang verhaal kort: ons bedrijf kwam op de markt. Plotseling zaten we in de molen van telkens nieuwe gegevens aanleveren. Die had ik niet zo een-twee-drie paraat. Ik onderneem puur intuïtief; als mijn banksaldo goed is en de accountant tevreden, ben ik dat ook. Alle cijfers kwamen op papier; ik had er een dagtaak bij. Die voerde ik in het diepste geheim uit, we wilden onze medewerkers niet verontrusten.’

Hoogspanning
‘In 2017 was er een partij met wie het klikte, een groep investeerders in samenwerking met een management buy in. Ons voordeel was onze transparantie, we hoefden niets ‘verkoopklaar’ te maken. Er volgde een traject van maanden, met een Letter of Intent, waarin de belangrijkste afspraken vastgelegd werden. Vervolgens een Due Dilligence, waarvoor ons bedrijf door de accountant van de koper nogmaals werd doorgelicht. Uiteindelijk bleek dat het venijn van zo’n verkoop in de staart zit, er werd tot vlak voor de eigenlijke verkoop nog onderhandeld over de kleinste details. We leefden onder hoogspanning en moesten tegelijk gemotiveerd blijven werken.’

Soepel
‘Albert Frankenhuis is de nieuwe CEO en medeaandeelhouder. Hij zocht een onderneming die niet gereorganiseerd hoefde te worden, maar wel naar een hoger plan getild kon worden. Ik voelde me eerst een beetje schuldig ten opzichte van ons personeel. Nadat we met Albert kennis gemaakt hadden, was dat over: hij is de juiste man hier. De overdracht verloopt soepel en ronden we in de loop van dit jaar af. Daarna nemen we eerst even rust. Hoewel rust; niks doen is een drama voor mij. Na verkoop moet je meteen in actie komen; er staat geld op de rekening maar wat ga je daarmee doen? Een deel is belegd en we hebben de grond hiernaast gekocht, dat wordt bebouwd en daarna verhuurd. Verder is er bouwgrond voor een nieuw woonhuis. Ik had vroeger de droom om architect te worden.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema