‘15 november 2011: René Holweg Transport failliet!’ – ‘25 november 2011: René Holweg maakt doorstart onder Cornelissen Group’. ‘Vlot geregeld. Het zal dus wel meevallen’, dacht menig dagbladlezer wellicht. Maar hoe staat het met René’s voorafgaande gevecht tegen de bierkaai, de aanpak van het faillissement, de gemengde emoties bij de doorstart en de schuldgevoelens achteraf?
Pijnlijk inzicht
'Misschien draagt mijn verhaal ertoe bij dat andere ondernemers niet in dezelfde valkuil stappen', zegt René rustig. 'Een faillissement komt namelijk niet zomaar aanwaaien; het is het trieste slotstuk van een aantal factoren. Wat ik mezelf vooral aanreken is dat ik te laat het belang inzag van een goede financiële rapportage. Ik heb te veel en te lang gefocust op het operationele bedrijfsaspect en te weinig aandacht besteed aan het financieel management. Meten is weten. Dat besef ik nu maar al te goed. Het is met de boekhouding als met een ijsberg: de facturatie vormt het topje, daaronder zit de hele financiële structuur van je bedrijf. Juist dit onzichtbare maar fundamentele onderdeel van de bedrijfsvoering heb ik onvoldoende opgevolgd. Dat wij niet de juiste man op de juiste plaats wisten te krijgen, is voor een groot deel debet aan ons falen. Sinds 2007 hebben we, ondanks een zorgvuldige selectie, niet de juiste financiële manager gehad. Het weinig sexy imago van onze sector en het feit dat wij maar de onderkant van het salarismodel kunnen betalen, helpen uiteraard niet om toppers aan te trekken. Een goede ondernemer moet zich met goede mensen weten te omringen.'
Sluipend proces
Het relaas van Holwegs falen begint vreemd genoeg met de enorme groeispurt in 2008. 'Ons bedrijf groeide met ongeveer 20%, met als gevolg dat wij onze organisatie moesten aanpassen. We trokken medewerkers aan, breidden het magazijn uit en investeerden in het wagenpark. Datzelfde jaar nog begon de recessie en omdat de transportsector vroeg-cyclisch is, merkten we al snel de economische gevolgen daarvan. In 2009 gingen wij net zoveel achteruit als we het jaar daarvoor waren gegroeid. Door de gedane investeringen en het forse verlies ontstond er een liquiditeitskrapte en dus moesten we extra financieringen aangaan. In 2010 draaiden we break-even, onder meer door grondig te reorganiseren en kosten te besparen. We hadden een goed stappenplan opgesteld en het was de bedoeling in 2011 een aantal vervolgstappen te zetten. Helaas is dat niet meer gelukt. Je kunt namelijk geen business doen met een krap liquide budget, een dalende omzet is dan een te smalle basis. We zijn nog op zoek gegaan naar andere mogelijkheden (het bedrijf of het pand verkopen, andere financiers aantrekken…) maar uiteindelijk zat er niets anders op dan het faillissement aan te vragen. Dat is ook gebeurd.'
Cornelissen Group
'Er waren diverse kandidaten voor een overname', vertelt René, 'maar Cornelissen Group uit Nijmegen bleek de beste partij om mee verder te gaan. Door de toenemende verstedelijking waren zij op zoek naar fijnmazige distributie en wij hebben die kennis en processen in huis. Dus hebben we tien dagen na het faillissement een doorstart kunnen maken. Ik ben blij dat onze knowhow en expertise op deze manier bewaard is gebleven en dat het bedrijf deels kan blijven bestaan. Het geeft me een bepaalde rust. Binnen Cornelissen Group ben ik nu verantwoordelijk voor de distributieactiviteiten van mijn vroegere bedrijf; het is de bedoeling dat ik die als een zelfstandige businessunit ga leiden. Ik ben best happy met mijn functie én de manier waarop ik die invulling kan geven. De grote les die ik van dit alles heb geleerd is dat je vooral moet zorgen dat je financiële huishouding en rapportage op orde zijn. Durf ook ‘nee’ te zeggen tegen de klant. Veel transportfirma’s denken vandaag de dag ‘als onze auto’s maar rijden’. Trap niet in die valkuil. Weeg de kosten af tegen de baten. Ga na of je er ook aan kunt verdienen. ‘Massa’ betekent namelijk niet altijd ‘kassa’.'