Henny de Haas (52), algemeen directeur en eigenaar van Hoppenbrouwers Techniek, heeft een bijzondere filosofie over zijn bedrijf. Met een onvervalst Brabantse tongval doet hij rake uitspraken. Inspirerende citaten van een inspirerende ondernemer.

Henny de Haas heeft een licht kantoor waarvan de deur altijd open staat. ‘Zodat ik kan voelen wat er gaande is’, aldus Henny. Eén wand wordt gedomineerd door een doelenbord, waaraan hij tijdens ons gesprek herhaaldelijk zal refereren. Het herbergt de
visie van dit dynamische bedrijf. Het enorme raam aan de voorzijde lijkt de omlijsting van een landelijk schilderij: uitzicht op een groene weide met grazende koeien. Het verwijst naar de afkomst van De Haas; zijn vader had een boerenbedrijf in Oerle. ‘Dat kun je wel horen zeker’, lacht hij. ‘Ik ben tweetalig: Nederlands en Brabants.’ Halverwege ons gesprek zegt hij: ‘Je hebt een beetje levenswijsheid nodig om mijn verhaal te kunnen begrijpen.’ Hij heeft er vertrouwen in dat ik hem kan volgen, omdat ik boven de 40 jaar ben. Een hele geruststelling.

Omzet liegt er niet om
De directeur vraagt of ik koffi e wil en loopt energiek naar de automaat. Het blijkt hem te typeren. ‘Waarom zou ik iemand bellen om mij koffie te brengen? Ik wil weten hoe het echt is, op dezelfde manier grapjes maken als de rest van de medewerkers. Voelen hoe het gaat. Hoogteverschil maakt eenzaam.’ Zijn visie draagt Henny vooral uit in zijn verhalen, met de werkvloer als podium. Hij stuurt door te praten over de dingen die spelen, die er volgens hem moeten gebeuren. Zijn taak als leidinggevende heeft vier pijlers: sturen, voelen, luisteren en het inspireren van werknemers en klanten. ‘Dat kan alleen wanneer je een band opbouwt met mensen en wanneer je alert bent.’ Tevreden werknemers zijn doelstelling nummer één bij Hoppenbrouwers. Zij vormen de basis tot succes. Dat deze filosofie de onderneming geen windeieren heeft gelegd is wel duidelijk: de omzet liegt er niet om. ‘Veel verantwoordelijkheid en zelfstandigheid geeft energie en zorgt ervoor dat werknemers enthousiast en gedreven blijven. En wie de goede mensen heeft, heeft het werk.’ Op ieder project staat een vast team van vijf tot 35 man. Elk team heeft een projectleider oftewel coach. Naast functioneringsgesprekken worden er jaarlijks ook medewerkerstevredenheidsgesprekken gehouden. ‘Een mooi scrabblewoord!’ grapt De Haas. ‘Het zorgt voor transparante communicatie waardoor een team hecht wordt. Samen bereiken ze zo een hoog niveau. Mensen zijn trots op de prestaties van hun team.’

Schaf je secretaresse af
Hoppenbrouwers werkt ook met zogenaamde verbeterteams. ‘We zijn resultaatgericht. We hebben een visie: hier zijn we en daar willen we naartoe. We willen de beste zijn. Daarin is ‘verbinden’ een terugkerend thema. Van mensen met elkaar, mensen met techniek en het bedrijf met de maatschappij. ‘De werknemers hier leveren met hun specialisme een bijdrage aan de maatschappij. Ze hebben daar plezier in omdat hen niks in de weg wordt gelegd.’ Er worden veel activiteiten georganiseerd. Per team of afdeling maar ook voor het hele bedrijf. Zoals het ‘Hopcafé’ waarbij op een laagdrempelige manier belangrijke zaken belicht worden. Laagdrempeligheid is nog zo’n eigenschap dat de praktische Henny typeert. ‘De eerste tip die ik collega’s mee zou willen geven is: schaf je secretaresse af. Ik plan mijn afspraken zelf en heb rust in mijn agenda.’ Met mede-directieleden Corné de Meijer en Marcel de Boer heeft hij het gevoel een mooie balans te hebben. Enerzijds communicatief en organisch, anderzijds abstract kunnen denkenin structuren en systemen.

Ons pa
Als boerenzoon van acht werd Henny gefascineerd door de lichtjes in de kippenstal. ‘Met één druk op de knop gebeurde er heel wat. Eigenlijk is dat in een bedrijf als dit niet anders.’ Logischerwijs werd hij in eerste instantie elektricien, tot hij op 25-jarige leeftijd besloot Bedrijfskunde te gaan doen. ‘Bij ons in de familie was het niet zo de cultuur om te gaan studeren. Toch heb ik veel van ons pa geleerd. Ook hij was een optimist en hij hield van vrijheid. Daarom stelde hij veel vragen bij bijvoorbeeld een instituut als de kerk. Hij vertelde openlijk zijn mening en betrok ons kinderen overal in.’ Jammer genoeg heeft Henny’s vader het grote succes van zijn zoon niet mee kunnen maken.

Niet leren fietsen 
Niet voor niets draait het bij Hoppenbrouwers om de collectieve verantwoordelijkheid die voortkomt uit dezelfde soort transparantie. ‘Als iedereen weet wat er speelt ben je
nooit anoniem bezig en is er sociale controle.’ Wat Henny de meeste energie geeft is het om mensen te zien groeien. ‘Mensen doen hun best omdat ze willen groeien én omdat ze waardering willen krijgen. Niet voor mij, dat is onzin. Ze doen het voor zichzelf. Het gaat om het oergevoel dat de mens heeft om vooruit te willen komen in het leven. Daar kan ik ze niet bij helpen. Ik kan ze alleen de vrijheid geven om zichzelf te ontwikkelen. Dat zag ik ook bij mijn kinderen. Ik leerde ze niet fietsen. Ik gaf ze  een duwtje en ze gingen vanzelf.’