‘Je bent blij zonder echt blij te zijn, want je hebt toch je kindje in de verkoop gezet. Die gemengde gevoelens zijn er een jaar later nog steeds en zullen blijven sluimeren, denk ik. Maar ik ben absoluut blij dat mij het dilemma van mijn vader bespaard is gebleven.’

‘Toen drie van zijn kinderen interesse toonden in het bedrijf, liet hij hen door externe bureaus evalueren. Hij wilde maar één van hen in het bedrijf. Verschillende familieleden op verschillende posities zou voor scheve verhoudingen zorgen, vond hij. Uit vaders selectieprocedure kwam ik blijkbaar als meest geschikte kandidaat uit de bus’, vertelt Gé Moonen (52). ‘Gelukkig sta ik niet voor dezelfde keuze. Mijn vrouw en ik hebben drie dochters. Alle drie zijn succesvol buiten het bedrijfsleven.’

Geen fijn gesprek
‘In 2006 nam ik het bedrijf over. Ik kocht mijn ouders uit en stuurde Moonen Packaging een nieuwe, duurzame richting in. Met succes. Tien jaar later werden we gezien als marktleider in duurzame verpakkingen. Omdat we onze rol in Europa verder wilden uitbreiden, liepen er fusiegesprekken met twee Europese collega-bedrijven. Twee jaar lang werkten we keihard om het bedrijf nog winstgevender te maken. Je wilt immers je mooiste pak aan als je op de versiertoer gaat. Het boekhoudkundige plaatje zag er prachtig uit. Toch liepen de gesprekken vast. Hoe moest het verder? Moest ik op zoek gaan naar andere fusiekandidaten? Of naar potentiële kopers? Ik kwam er niet uit. Tot een klant me tijdens een vakantie in Italië belde. Als zelfstandig ondernemer neem je zo’n telefoontje gewoon aan. Het was geen fijn gesprek. Het maakte inbreuk op mijn vakantiegevoel. Maar het voorval deed me wel de knoop doorhakken; ik besloot het bedrijf te verkopen.’

Van 20 naar 1
‘In januari 2018 ging er een informatiememorandum naar een twintigtal potentiële kopers. Elf brachten een bieding uit. Met drie partijen gingen we verder praten. Voor mij stond voorop dat onze naam behouden bleef. Dat was vooral voor mijn moeder erg belangrijk; mijn vader was inmiddels overleden. Daarnaast vond ik het belangrijk dat medewerkers hun baan behielden en het bedrijf niet in stukjes werd opgeknipt. Optigroup heeft als strategie om aangekochte bedrijven zoveel mogelijk in hun bestaande vorm te behouden. Dat was voor mij de doorslaggevende reden om voor dit Zweedse bedrijf te kiezen.’

Laatste speech
‘Het was een modelproces van hoe een overname dient te verlopen’, zegt Gé tevreden. ‘In zes maanden tijd was de (ver)koop rond. In juni 2018 werd het contract getekend. Part of the deal was dat ik tot eind 2019 zou aanblijven als CEO. Daarna ben ik vrij om te gaan of op een andere manier betrokken te blijven bij het bedrijf. Het moment nadert dat ik effectief uit het bedrijf stap. Op 20 december geef ik mijn allerlaatste speech voor de medewerkers. Het wordt ongetwijfeld een emotioneel moment; ik zie er nu al tegenop. Nee, ik heb geen spijt van mijn beslissing om het bedrijf te verkopen. Ik weet dat ik het blinkend achterlaat. Het was een goed moment en de markt was gunstig.’

Stuur in handen
‘Toen ik wist dat ik het bedrijf wilde verkopen, heb ik een nieuwe CEO in huis gehaald. Overigens zonder expliciet uit te spreken dat het de bedoeling was dat hij mij zou opvolgen. Sinds de verkoop heeft hij eigenlijk het stuur in handen; ik rijd mee. Ik heb gemerkt dat ik een slechte meerijder ben. Ik rijd liever zelf. Tegelijk ben ik gaan beseffen dat ik steeds minder zin heb om auto te rijden. Anders gezegd, ik ga geen nieuw bedrijf oprichten. Wat ik dan wel ga doen? Daar hoop ik tijdens een lange reis met mijn vrouw achter te komen. Na de kerst vertrekken we. Ver weg van alle hectiek ga ik eens goed nadenken over wat me blij maakt. Groene startups begeleiden lijkt me bijvoorbeeld een heel mooi streven. Te meer omdat duurzaamheid mijn passie is. Ik ben niet doelloos, ik ben alleen niet gericht op één specifiek doel. Ik vind de reis belangrijker dan het doel. Je moet zorgen dat je je doel nooit bereikt, want het betekent dat je op je eindbestemming bent.’

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Marloes Kemps