Leon Mutsaers wist al lang dat hij op zijn zestigste zijn installatiebedrijf wilde verkopen. Zijn opvolgers vond hij in zijn eigen voetbalteam. Na een jarenlange samenwerking, tekende het viertal eind april de papieren. ‘Ik weet aan wie ik mijn bedrijf toevertrouw.’

‘In 2001 begon ik bij Technisch Buro Wissing als bedrijfsleider’, vertelt Leon Mutsaers. ‘Zeven jaar later nam ik het bedrijf over. Ik wilde altijd al voor mezelf beginnen, maar vond het lastig om vanaf nul te starten. Met de koop van een goed lopend bedrijf als Technisch Buro Wissing liep ik geen enkel risico. Kort na de overname kwam een van mijn voorgangers te overlijden. Hij was pas 61. Dat zette mij wel aan het denken. Heb je daar dan al die jaren hard voor gewerkt? Van daaruit besloot ik dat ik op mijn zestigste wilde stoppen met werken.’

Onvertogen woord
‘Om daar handen en voeten aan te geven heb ik mensen erbij gezocht die daar de capaciteit voor hebben. Achtereenvolgens kwamen Patrick Mathijssen, Edward Sneijders en Noud van Heijst in de zaak. Patrick voor de fi nanciën, Edward voor de planning en Noud voor de techniek. Ik had al eerder prettig samengewerkt met Patrick bij een ander bedrijf. Los daarvan zijn we ook vrienden. We hebben jarenlang in hetzelfde team gevoetbald. Of de samenwerking de vriendschap heeft verstoord? Dat vragen veel mensen, maar er is nog nooit een onvertogen woord gevallen. Ieder heeft zijn eigen vakgebied. Zowel zakelijk als privé gaan we altijd goed met elkaar om. Onze karakters passen gewoon bij elkaar.’

Rust en structuur
‘In de afgelopen dertien jaar heb ik rust en structuur gebracht in het bedrijf. Ook hebben we onze activiteiten uitgebreid, onder meer met M2 Beveiliging. Ik ben er het meest trots op dat alles is geworden zoals ik van tevoren had bedacht. De omzet is meer dan verdubbeld. Van meet af aan heb ik tegen de jongens de wens uitgesproken dat zij me op den duur zouden opvolgen. Twee jaar geleden heb ik ze tijdens een etentje gevraagd of ze daar nog steeds voor in waren. Dat waren ze. Daarop zijn ze gaan overleggen over hoe ze de aandelen wilden verdelen. De eerste verdeling werd niet goed ontvangen door de bank. In de tweede opzet blijf ik ook nog een deel van de aandelen behouden. Dit werd wel goedgekeurd. Daarna kwam de waardebepaling, maar die viel mij niet mee.’

Goed gevoel
‘Via-via kwam ik in contact met Adagium uit Veghel, een specialist in bedrijfsovernames. Mijn vrouw en ik hadden er een goed gesprek. Zij waardeerden mijn bedrijf een stuk hoger. Het rapport van Adagium werd uiteindelijk het spreekstuk voor de overname. In een presentatie legden ze het overnameplan uit. De jongens hadden daar ook een goed gevoel bij. Vervolgens hebben we ons allemaal laten begeleiden door Adagium. Een overname gaat natuurlijk niet alleen over de verdeling van de aandelen, het gaat ook om de fi nanciering. Bij Adagium weten ze precies waar banken op letten. Een bank vindt bijvoorbeeld dat het risico van een overname door drie partijen moet worden gedeeld: door de koper, de bank en de verkoper. Dat betekent dat ik een deel van de overnamesom achtergesteld heb gelaten. Dat krijg ik als de schuld aan de bank is afbetaald. Dat is heel gebruikelijk. Voor Adagium is dat gesneden koek. Zij hebben de overname van A tot Z geregeld. We vonden het allemaal heel fi jn dat zij alles uitzochten en regelden.’

Regel je begeleiding
‘Andere ondernemers die hun bedrijf willen verkopen zou ik altijd aanraden dat onder begeleiding van een specialist te doen. En verder: houd het vertrouwd, open en eerlijk. Maar dat geldt eigenlijk ook voor de dagelijkse bedrijfsvoering. En voor het hele leven trouwens. Dan hoef je je ook nooit anders voor te doen. Al bij al gingen er zo’n zeven tot acht maanden overheen voor de overname een feit was. Op 30 april van dit jaar hebben we de stukken getekend, daarna zijn we uit eten gegaan. De volgende dag zijn we gewoon gaan werken. Voor mij voelde dat niet anders dan andere dagen. We hebben afgesproken dat ik tot het einde van het jaar blijf werken. Daarna blijf ik betrokken, maar ben ik wel steeds minder aanwezig.’

Het houdt niet op
‘Mensen vragen wel of het me lukt het bedrijf los te laten. Ja, dat lukt. Ik weet aan wie ik het toevertrouw, dat scheelt. Zelf heb ik nu nog enkele grote projecten lopen. Ik ga geen nieuwe verhalen meer aan. De afgelopen maanden zijn er nog twee grote klussen op ons afgekomen. In totaal gaat het om de renovatie van ruim 2.200 woningen. Daar hebben we drie jaar werk aan. Wat dat betreft houdt het niet op. Mijn opvolgers willen zich naast renovaties meer toeleggen op duurzame oplossingen, zoals zonnepanelen en laadstations voor elektrisch rijden. Zelf ga ik ook mijn weg wel vinden. Ik wil onze badkamer nog zelf verbouwen en ik golf graag. Twee jaar geleden ben ik daarmee begonnen en ik vind het behoorlijk verslavend. Het is ook leuk om het te combineren met een reis. Mijn vrouw golft ook al acht jaar. Ik ben niet iemand die graag op de bank zit, ik heb altijd wel wat te doen.’

Tekst: Raquel Mourik
Fotografie: Jules van Iperen