Om klanten meer flexibiliteit te bieden, startte Gé Jongeneelen in 1994 Service Pack. Ruim anderhalf jaar terug begon Max Gijzen er als accountmanager. Gé vertelt enthousiast over zijn bedrijf: ‘Je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het wel eens verwerkt. Of het nu gaat om een actieverpakking met koffie of een vaderdagpakket met bier. Vaak wordt eerst gevraagd of we een kleine oplage willen verwerken. Als zo’n project dan aanslaat, merk je dat onze klanten in het productieproces durven te investeren. Wat dat betreft fungeren wij als een soort proeftuin. Daar zijn we trots op.’
Honderdvijftig paar handen
Om projecten te kunnen verwerken en flexibiliteit te kunnen bieden zijn er veel handjes nodig. ‘We zijn daar op ingericht’, zegt Gé enthousiast. ‘Intern hebben we meer dan honderdvijftig paar handen en we hebben een grote poule met thuiswerkers. We werken met verschillende doelgroepen: langdurig werklozen, statushouders, mensen met een verstandelijke of lichamelijke beperking en reguliere mensen zoals jij en ik.
Zij hebben allemaal hun eigen kwaliteiten en daar maken we graag gebruik van. Daardoor kunnen wij variabele levertijden en prijzen aanbieden. Los daarvan is het mooi dat we mensen een kans bieden zich te ontwikkelen’, licht hij toe. ‘Mensen die vroeger moeilijk aan het werk konden komen, krijgen nu de mogelijkheid om door te groeien binnen Service Pack of elders in de participatiemaatschappij. Dat is toch geweldig?’ Max haakt in: ‘Ons MVO-beleid richt zich nadrukkelijk op de P van people. Klanten vinden dat ook interessant. Via ons voeren ze hun MVO-beleid door in hun bedrijfsvoering. Dat willen we ook graag benadrukken in onze positionering.’
Deadlines
De afgelopen 26 jaar zijn alle deadlines gehaald. Zelfs die keren dat er zomaar gebeld werd met de mededeling dat er de volgende dag twintig pallets zouden worden afgeleverd. Of Service Pack die ‘even’ wilde ompakken. Gé: ‘Nee bestaat niet binnen Service Pack. Dit kan alleen dankzij onze werknemers, hun talenten en hun vastberadenheid om bij ons te blijven werken. Dat betekent wel iets.’
Tekst: Raquel Mourik
Fotografie: Kees Bennema