Op de gangen hangt geschiedenis. Ingelijste foto’s van de Bulgaarse kunstenaar Christo die een piramide van 56 Janus olievaten maakte. Een brief van George Bush, met de groeten van Barbara. Oude documenten uit de tijd dat overgrootvader H.C. Janus een kuiperij had naast het Rijksmuseum in Amsterdam.

‘Dat hadden we natuurlijk nooit moeten verkopen. Die locatie zou nu goud waard zijn.’ Henk Janus (67) is nog steeds actief in het bedrijf dat hij destijds met broer Frits van zijn vader overnam. Die het weer van zijn vader overnam, wiens vader de grondlegger was. ‘Hendrik Cornelis Janus was hoofd van de Amsterdamse waskaarsenfabriek. Een slimme vogel en absoluut visionair. Hij begon voor zichzelf en importeerde hout uit Amerika om houten vaten van te maken.’ 

Maagdelijk groen
‘Tijdens de oorlog heeft mijn grootvader de zaak stilgelegd. Mijn vader startte meteen na het einde van de oorlog met het opknappen van stalen vaten. De geallieerde legers haddenduizenden vaten achtergelaten en omdat er in deze periode nauwelijks voldoende grondstoffen waren, startte hij hiermee. Hij deed al aan recycling voordat het woord in zwang raakte. Toen de klantenkring zich meer verplaatste naar Rotterdam en Antwerpen, pakte pa de landkaart en prikte Gorinchem als meest centrale plek. Maar mijn moeder vond Oosterhout veel leuker als woonplaats. Dus toen de zaak uitgebreid moest worden, kochten we hier, eind jaren ’70, zes hectare maagdelijk groen. Ik had een lieve moeder, zorgzaam en eigenwijs. Ze is 94 geworden. Ze waarschuwde ons dat we niet te groot moesten worden. ‘Denk om je gezin!’, zei ze dan.’

Vrouwelijk klankbord
‘Tegenwoordig wordt het bedrijf geleid door twee zonen van Frits en twee van mij. Soms vragen mensen me waarom onze dochters niet in het bedrijf gekomen zijn. Van mij had het gemogen, maar daar is nooit over gesproken. Ze hadden er geen interesse in, denk ik. De jongens deden hier al jong vakantiewerk. Net als ik vroeger bij mijn vader. De vier neven doen het goed. Ze zijn allemaal getrouwd, maar hun vrouwen bemoeien zich niet met de zaak. Ze vormen wel een klankbord. Mijn vrouw Erica, met wie ik 41 jaar getrouwd ben, is dat ook. Ze vond het sociale aspect van de zaak interessant en verdiepte zich in het personeel.’

Geen lastige oude heren
‘Als kind leek het me wel wat om hoofd hospitality op een cruiseschip te worden. Ik hou van mensen. Zo runden we ook de onderneming, mijn broer extern en ik meer intern. Het was een speerpunt om goede mensen in dienst te nemen. In een familiebedrijf is alles wat persoonlijker, je kent de mensen en geeft om ze. Werknemers met een pensioengerechtigde leeftijd willen hier vaak nog niet weg. Ook ik heb hier nog steeds een kantoor en kan vanuit mijn ervaring adviseren. Laatst gingen we met de hele familie een dagje uit. Mijn zus zegt dan tegen de jongens: ‘Zijn die oude heren niet lastig?’

Abu Dhabi
‘Het werk blijft interessant. Kunstenaar Christo is 82 jaar en inmiddels wereldberoemd. Hij werkt nu aan de verwezenlijking van een 410.000 vaten tellend object, met de vorm van een Egyptisch grafmonument, in de woestijn van Abu Dhabi. De kosten zijn enorm, 250 miljoen dollar. Ik ben benieuwd of het hem gaat lukken. Over drie jaar vieren we ons 150-jarig bestaan en ik ben blij wanneer ik dan nog net zo gezond ben als nu. Twee jaar geleden kreeg ik een Ridderorde. Mijn leven is eigenlijk één groot hoogtepunt.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema