Alle puzzelstukjes lijken als vanzelf in elkaar te vallen. De perfecte overnamekandidaten, stoppen met werken als het nog leuk is en dan uitkijken naar de vrijheid. De 63-jarige Frans van de Put neemt langzaam afscheid van zijn bedrijf T&F in Oosteind.

‘Eigenlijk had het niet beter kunnen uitpakken. Daar waren de bank, de accountant en de adviseurs het allemaal over eens. Als je op zoek moet naar een overnamekandidaat zou het een lastiger proces geweest zijn. Ik ben niet op zoek gegaan, het is eigenlijk als vanzelf gekomen, een van de nieuwe eigenaren ken ik al heel wat jaren omdat we naast elkaar in Tilburg wonen. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn bedrijf bij de nieuwe eigenaren Ron van Gestel en Esther IJzer in hele goede handen achterlaat. Dit jaar ben ik nog een dag of twee per week in het bedrijf aan het werk als adviseur. Leuk en ook fijn om te doen.’

Helemaal los
‘Achtentwintig jaar geleden kreeg ik de kans om samen met compagnon Ton van Rooij dit bedrijf te runnen. T&F is importeur van verschillende producten voor de grond-, weg- en waterbouw en de groensector. Denk aan gras- en grindplaten, drainagematten, kokosmatten en geotextielen. Een kans die ik met twee handen aan heb gegrepen. En eerlijk is eerlijk, het is heus niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. In die achtentwintig jaar is er veel gebeurd, maar we hebben altijd het hoofd boven water gehouden en ervoor gezorgd dat we vooruit bleven kijken én doen. Natuurlijk ben ik al een aantal jaren bezig met de vraag wanneer en hoe ik moest stoppen. Zo rond mijn zestigste hebben we zowel bij mijn dochter als bij de dochters van mijn compagnon gepeild of er interesse was. Niet dus. Dat vond ik aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook helemaal goed. Zij hebben hun eigen vak gekozen en zijn daar gelukkig mee, dat is alleen maar fijn. En het geeft mij ook de kans om straks echt helemaal los te komen van het bedrijf. Als je het overdraagt aan de volgende generatie, blijf je nauwer betrokken en is de kans groot dat je je stempel blijft drukken. Dat wilde ik niet. Met Esther en Ron waait er een frisse wind, ze hebben volop goede ideeën. Dus ik vind het echt prima zo.’

Frisse wind
Een frisse wind is goed, maar het moet natuurlijk ook niet al te fris worden. Voor Frans was het belangrijk dat ook na de overname het zevenkoppige team en de bestaande klanten zichzelf thuis blijven voelen bij het bedrijf. ‘Er hangt een gemoedelijke, informele sfeer. Dit bedrijf is gestoeld op Brabantse gezelligheid. Ik wilde overnamekandidaten die daar goed bij passen. Ron en Esther zijn geworteld hier, ik hoef niet bang te zijn dat het team over een jaar te horen krijgt dat het bedrijf naar, ik zeg maar iets, Amsterdam verhuist. Ik ben er helemaal klaar voor om het over te dragen, maar na achtentwintig jaar voelt het natuurlijk ook als een kindje. Dat wil je goed achterlaten. En het moest zakelijk, en dan bedoel ik financieel gezien ook interessant zijn natuurlijk.’

Simpel genoeg toch?
Terugkijkend kan Frans oprecht zeggen dat hij nergens spijt van heeft. ‘Ik zou alles weer precies zo doen geloof ik.’ Wat de belangrijkste rode draad is geweest in het opbouwen van zijn bedrijf? ‘Een paar dingen zijn altijd belangrijk: je moet actief met je klanten meedenken en voordelen aanbieden. Dus alternatieven zoeken die in het voordeel zijn voor jouw klant. En nog een belangrijke: afspraak is afspraak. Klinkt simpel genoeg toch? En daarnaast moet je vooruitkijken. Ik denk dat ik tientallen miljoenen vierkante meters geotextiel heb verkocht door de jaren heen. En ondanks het innovatieve karakter en de wellicht wat traditionele markt, ben ik toch gaan inzetten op biologische, afbreekbare producten. Ik ben met de leveranciers om tafel gaan zitten, want het is echt niet nodig om altijd kunststof te gebruiken. Ron en Esther zullen meer en meer in gaan zetten op het duurzame stuk en zullen de productgerichtheid meer gaan combineren met de conceptkant om een groter onderscheidend vermogen te krijgen. Dat is ze wel toevertrouwd.’

Oprecht
En dat is maar goed ook, want dan kan Frans eindelijk de langere reizen gaan maken die er tot nu toe niet van kwamen. Al wordt dat nog wel een dingetje, want hij en zijn vrouw hebben een fantastische kleindochter die je natuurlijk ook weer niet té lang wilt missen. Hoe dan ook kijkt Frans uit naar 31 december 2020: ‘Lekker lange reizen maken en voor de rest komt mijn tijd ook wel vol. Al zul je me nooit heel fanatiek met een specifieke hobby betrappen. Maar met een dagje golfen enzo kom je ook een heel eind. Ik vind het in ieder geval fijn om straks meer tijd met mijn vrouw door te brengen. En als je dat na 42 jaar huwelijk oprecht kunt zeggen, heb je een mooi vooruitzicht.’

Tekst: Jenneke de Roij
Fotografie: Kees Bennema