Na twaalf jaar werken met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, kent Jos Koopman veel aangrijpende verhalen. ‘Ouders zien hun kind opbloeien’, vertelt hij. Daarvoor zijn wel werkgevers nodig.

Als Jos Koopman (63) een auto was, dan was hij zeker een Saab. Niet geheel toevallig het merk waar hij helemaal gek van is. ‘Oorspronkelijk is het een vliegtuigmerk. Na de oorlog gingen ze auto’s bouwen. Het is een lekker eigenwijs product. Dat past bij mij. Zeg me vooral dat ik iets niet kan en dan doe ik het tóch.’ Via het onderwijs en de tuinbouw stapte Jos over naar de sociale werkplaats. Inmiddels is hij ruim twaalf jaar algemeen directeur bij WVS. ‘Vroeger heette dit de sociale werkplaats, maar we zijn getransformeerd tot een leerwerkbedrijf. Deels vangnet, deels springplank. De mensen die bij ons werken, hebben altijd gehoord dat ze niks kunnen. Hier leren ze dat ze tot veel in staat zijn. We investeren inontwikkeling en creëren eigenwaarde zodat ze bij een werkgever aan de slag kunnen. Om inclusie vorm te geven, hebben we wel werkgevers nodig.’

Schaap met zes poten
Jos vindt dat de arbeidsmarkt in Nederland is ontspoord. ‘Werkgevers zoeken schapen met zes poten maar bieden weinig toekomst. Alles draait om fl exibiliteit, maar als je geen binding creëert dan houd je los zand over. Dat is funest voor de continuïteit.’ WVS wil juist langdurige relaties aangaan. Organisaties kunnen rekenen op gemotiveerd personeel. WVS begeleidt en ondersteunt. ‘Als werkgever geef je zo invulling aan maatschappelijk verantwoord ondernemen.’

Helemaal prima
Jos, praktisch: ‘Als elk bedrijf een paar mensen in de organisatie past, dan kunnen wij sluiten. Als wij niet meer nodig zijn, zou dat helemaal prima zijn.’ En wat gaat Jos dan doen? ‘Ik vermaak me wel. Ik fiets veel en maak deel uit van een kookclub. Verder ben ik pas opa geworden. Dat begon heel bijzonder. Eind februari lag mijn vader op sterven. Aan zijn sterfbed stond mijn zoon eerst nog een beetje te draaien, toen kwam het hoge woord eruit: ‘Voordat je sterft, wil ik je meegeven dat er een kleindochter aankomt.’ Dat doet wat met je.’ 

Tekst: Raquel Mourik
Fotografie: Kees Bennema