Zijn vader ging met pensioen op Oudejaarsdag 2019. Twee dagen later, de oliebollen waren nog maar net gezakt, liep de toen 25-jarige Wouter de ‘arena’ in. Het was geen lang gekoesterde droom om opvolger te worden. ‘Maar herinneringen van vroeger gaven de doorslag’, zegt Wouter Stokman (27), vierde generatie. ‘Dus zei ik: ‘Weet je wat pa, ik ga het gewoon doen’.’

Makkelijker gezegd dan gedaan voor de huidige directeur van familiebedrijf Stokman dat terugvoert naar 1922 en bouwer is van transportsystemen voor bulkgoed. Want met de komst van Wouter kreeg het team van medewerkers ineens te maken met een jonge primus inter pares. Iemand die een totaal nieuwe energie meenam.

Broekie zonder strepen

Vooral de oudere garde, jarenlang gewend aan de traditionele werkwijze van vader Jan Stokman, had daar in het begin af en toe moeite mee. ‘Niet gek, ze hebben me nog als broekie zien opgroeien’, glimlacht Wouter, vierde generatie. ‘En nu kom ik ze even vertellen hoe het moet en vooral dat het anders moet. Ik begrijp hen wel. Mijn vader had het vertrouwen van zijn medewerkers in al die jaren opgebouwd, maar ik moet mijn strepen op dat vlak verdienen. Aan elkaar wennen heeft een jaar geduurd, maar we zijn intussen steeds meer een hecht team. Het was een heftige beginperiode voor me. Een sprong in het diepe.’

Ongedwongen voetsporen

‘Ik heb nooit de ambitie gehad om het familiebedrijf over te nemen’, gaat Wouter verder, die er in het eerste jaar van zijn HBO opleiding Technische Bedrijfskunde achter kwam dat projectmatig leren niets voor hem was. ‘Prima’, zei zijn vader destijds, ‘Maar thuiszitten op je achttiende is geen optie. Maandagochtend ga je mee naar de zaak en begin je maar met vegen’. En zo geschiedde. Wouter doorliep alle facetten, pakte vervolgens sales op en reisde af naar vele landen. ‘Ik weet nog dat moeder altijd alleen op de ouderavonden op school kwam, want mijn pa moest altijd werken. Zo’n leven wil ik later niet, dacht ik toen al. Toen er het een en ander gebeurde in de familie, kwam pa er na veertig jaar achter waar hij af en toe meer tijd voor vrij moest maken. Ik begreep beter waarom hij er op de ouderavonden nooit bij was. Omdat hij zich kapotwerkte. Voor zijn mensen – én voor ons. We hebben het als gezin altijd goed gehad en als je ziet wat voor een prachtfamiliebedrijf er nu staat. Zonde als dat zomaar zou verdwijnen. Hij heeft het me nooit gevraagd. Ik heb zelf aangeboden om in zijn voetsporen te treden.’

Gepokt en gemaz(z)eld

Tijdens de overdracht kwam er veel op Wouter af. Persoonlijke omstandigheden thuis, de kolenbusiness die alsmaar minder werd in Nederland, een versnelde zoektocht naar andere markten en klanten. Plus de coronaperikelen. ‘Ik heb veel hulp gehad van mijn medewerkers met al hun kennis en ervaring. Zij hebben alle ontwikkelingen meegemaakt. Vanaf het handelshuisje in Waspik naar de uitbreiding in Raamsdonksveer. Gelukkig kon ik sinds dag één ook altijd bij mijn pa terecht voor advies. En nog steeds.’

Van braaf naar bravoure

Ondanks alle vaderlijke adviezen, kiest Wouter ervoor om sommige dingen anders te doen. Zo gelooft hij in een gezonde balans tussen werk en privé voor zijn mensen. ‘Als het werk het toelaat, mogen ze van mij om half vijf naar huis’, verwoordt hij zijn visie. ‘Verder mag werk ook leuk zijn. Goede medewerkers vinden is lastig genoeg – goede medewerkers behouden is essentieel.’ Het begin van automatisering en robotisering werd in 2018 al in het bedrijf ingezet en saai werk is er op de werkvloer van Stokman nauwelijks meer te vinden. Dat Wouter veel van zijn vader heeft opgestoken, die trouwens nog regelmatig bij Stokman binnenwandelt, staat buiten kijf. Wouter: ‘Hoe goed je ook iets vertrouwt, zorg ervoor dat de contracten goed afgebakend zijn en de condities in orde. Dat prentte pa me steeds in. Daarin zit namelijk de rechtsgeldigheid. Ik hoor het hem nog zeggen.’

Zonder pardon

De ondernemer gaat nu zijn derde jaar in als directeur. Hij zit lekker in zijn rol, heeft het naar zijn zin. Mensen aansturen blijft spannend, maar lukt in samenwerking met andere leidinggevenden heel goed. ‘Het is niet belangrijk wie de bal speelt, als die maar in het doel komt’, aldus Wouter. Een andere uitdaging is het klant-leveranciersgedeelte. Als trots Nederlands productiebedrijf dat zijn naam heeft verdiend, zal Stokman niet snel tegen kostprijs gaan leveren. ‘Dat doen sommige andere bedrijven wél’, zegt Wouter die voorheen eerder geneigd zou zijn om mee te buigen, maar tegenwoordig in eigen kracht gelooft. ‘Vooral lekker doen, ’t is hún feestje. Wij weten wat we kunnen en doen het op onze manier’.

Met hart en ziel

‘Je onderbuikgevoel is heel belangrijk, maar inzicht hebben in de markt ook’, zegt Wouter tenslotte. ‘Je moet nooit over één nacht ijs gaan. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuze tot opvolging. Ik heb veel verantwoordelijkheden en moet nog veel leren, maar voel me gezegend. Het begint nu eigenlijk pas echt leuk te worden.’

TEKST JEANETTE VAN HAASEN
FOTOGRAFIE KEES BENNEMA