Over grote bedragen cash moest je zelfs een rentevergoeding betalen aan de bank en obligaties leverden nog maar nauwelijks rendement op. Dus zagen beleggers geen
alternatief voor aandelen.
Gratis geld heeft z’n prijs
Het ‘gratis geld’ van centrale banken om de coronacrisis te bezweren heeft echter wel zijn prijs. De enorme steunpakketten van de centrale banken en overheden en daar bovenop nog eens de energiecrisis hebben de inflatie aangejaagd tot niveaus van circa 10%. Daarop hebben de centrale banken hun beleid dit jaar drastisch aangepast en de beleidsrentes in rap tempo verhoogd. De vraag rijst of zij niet te laat waren met ingrijpen, want de inflatie lijkt maar moeizaam onder controle te krijgen.
There is no alternative to a recession
De vergelijking dringt zich op met eind jaren zeventig, toen centrale bankpresident Paul Volcker (VS) de rente fors verhoogde om de inflatie te beteugelen. Ook de huidige bankpresident Jerome Powell windt er geen doekjes om en geeft met zoveel woorden aan dat een recessie de enige manier is om inflatie naar beneden te krijgen: ‘TINA-TAR’ ofwel ‘There Is No Alternative To A Recession’. Het beleid zal erop gericht zijn om ons niet in een diepe recessie te storten, maar beoogt wel een afkoeling van de economie.
De rol van overheden
De sterk gestegen energieprijzen hebben geleid tot hernieuwde steunmaatregelen van overheden. Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) benadrukt daarbij dat de steun van overheden vooral tijdelijk moet zijn en gericht op de kwetsbaren in de samenleving. Overheidsmaatregelen die ten goede komen aan de hele bevolking moeten worden vermeden, omdat deze het werk van de centrale banken om de inflatie te bestrijden ondermijnen. We moeten af van het idee dat de overheid steeds onze problemen oplost, want uiteindelijk krijgen wij daarvoor vroeg of laat de rekening gepresenteerd. Er is geen gratis geld!