‘Ik reed eens op de snelweg en zag een witte auto met rode driehoekjes. Dat is het Martens logo waarmee onze bedrijfsauto’s, Volvo’s, bestickerd zijn. Maar dit was geen bedrijfsauto. Ik voelde me verontwaardigd. Wie doet nou zoiets?’

Later kwam John Martens (52), eigenaar/directeur van Martens Groep, erachter dat de auto van Stans was. Een werkneemster die op haar eigen auto stickers had geplakt. ‘Ze was er trots op dat ze hier werkt en vond dat ze er zo meer bij hoorde.’

Koffie met John
‘Ik weet niet of dat kenmerkend is. De meeste mensen werken hier al lang en hebben het naar hun zin. We hebben de naam een betrokken bedrijf te zijn. Door ons personeel zijn we de crisistijd goed doorgekomen. Het is erg begripvol en bereid geweest een tandje bij te zetten wanneer dat nodig was. Er werken hier 500 vaste krachten en een aantal uitzendkrachten. Als er nieuwe mensen aangenomen worden, neem ik de tijd om op hun afdeling een praatje met ze te maken. Daarnaast zwerven hier zes bekers door het bedrijf, die worden doorgegeven voor ‘Koffie met John’. Wanneer iemand met mij wil praten, komt hij of zij met zo’n beker, op de datum en tijd die erop geplakt staan, bij me op kantoor en drinken we samen koffie. De deur staat altijd open, ik wil de afstand zo klein mogelijk houden.’

De beste auto
‘Dit is een mannenbedrijf en mannen zijn over het algemeen niet zo scheutig in het uiten van emotie. Maar een voorbeeld van zo’n koffiepraatje is een werknemer die vertelde dat toen zijn moeder overleden was, zijn teamleider veel begrip had getoond. In de rouwperiode mocht hij eerder naar huis wanneer hij daar behoefte aan had. Hij zei: ‘Het bedrijf stond toen klaar voor mij, nu sta ik klaar voor het bedrijf.’ Dat is onze bedrijfscultuur en uiteindelijk draait het daar om. Ik had eens een discussie met een aantal ondernemers over auto’s. Ik rij dezelfde bedrijfsauto als de rest en niet eens de nieuwste. Ik vroeg mijn collega-ondernemers: ‘Aan wie zou je de beste zaag geven? Aan de directeur vanwege zijn status of aan de timmerman die ermee moet werken?’ Een buitendienstmedewerker heeft meer aan een betere auto dan ik.’ 

Geen 80-urige werkweek
Overgrootvader Jan Martens begon in 1881 en John (‘Mijn moeder wilde eens iets anders dan Jan’) is de vierde generatie die het bedrijf leidt. ‘Mijn vader was alleen op zondag vrij, dat is kenmerkend voor die tijd. Ik ben ’s avonds en in de weekenden het liefst thuis. Stel ik zou elke dag vier uur langer werken; dat is 10 procent van mijn tijd en ik ben 1/500 van het totale personeel. Tel uit je winst! Ik heb vier directeuren op wie ik vertrouw en ik vind dat leidinggeven ook afstand bewaren betekent, zodat je met een helicopterview naar de grote lijnen kunt blijven kijken. Andere ondernemers klagen over hun 80-urige werkweek. Dan denk ik: doe er dan wat aan.’

Zus Marlies
‘Ik denk dat mijn zus Marlies de meeste invloed op mij als mens heeft gehad. Zij is drie jaar ouder en verstandelijk gehandicapt. Wanneer ik mijn eigen twee zoons met elkaar zie stoeien en elkaars kracht meten, besef ik dat ik dat nooit heb gehad. Zij was duidelijk een zwakkere partij die ik moest beschermen. Uiteindelijk heeft dat mij als mens gevormd voor wat betreft de menselijke maat, hulpvaardigheid en zorgzaamheid.’

Twee kapiteins
‘Ik heb tien jaar onder pa gewerkt en op een gegeven moment vond er een wisseling van de wacht plaats. Hij deed vrijdags de deur dicht en kwam op maandag niet meer terug. Dat viel in het begin niet mee voor hem, hij had veel liefde voor zijn vak en het bedrijf heeft tijdens zijn periode een enorme groei doorgemaakt. Maar twee kapiteins op een schip dat werkt niet. Je vrouw in het bedrijf trouwens ook niet. Ik ken een echtpaar dat jarenlang samen in een hakkenbar werkte. Die hoefden elkaar op het eind van de dag niet te vragen ‘Hoe was je dag?’ want dat wisten ze al.’

Rood
‘Ik onderteken alles met rode pen. Dat is onze bedrijfskleur en zo zie ik ook meteen wat het originele document is.’

Tekst: Henrike Brouwer
Fotografie: Kees Bennema