‘Ik kan het niet verkroppen dat we de boel zo vervuilen. Misschien ben ik te ambitieus in het doorvoeren van veranderingen; onze branche is conservatief. Maar ik heb geduld.’

In 1990 begon chemisch analist Geert Duijghuisen (60) als technisch manager bij verfproducent Baril Coatings, waarvan hij later mede-eigenaar werd. Samen met collega- directeur Hans Broeders maakte hij zich sterk voor duurzame producten. Dat de grootaandeelhouder van het bedrijf hun visie niet geheel deelde, gaf frictie.

Horror scenario
‘Hans en ik konden hem in 2001 uitkopen en gingen samen verder met het  milieuvriendelijker maken van onze verf. Zo’n transitie kost geld; winst wordt geïnvesteerd in onderzoek en ontwikkeling. Mijn compagnon en ik begrepen elkaar en vormden een goed duo; beiden idealist en met een complementaire taakverdeling. Toen Hans in 2011 terminaal ziek werd en binnen korte tijd totaal invalide werd, kreeg ik te maken met een horror scenario. Naast het intrieste feit van dit verlies, werd ik plotseling in mijn eentje verantwoordelijk voor onze vijftig werknemers en hun gezinnen. We besloten dat ik het avontuur moest afmaken en zijn aandelen zou overnemen. Dat viel niet mee, net na de crisis waren de banken zeer terughoudend met financiering.’

Teun en Jeroen
‘Ik sloot een levensverzekering af en heb mezelf medisch binnenstebuiten laten keren. Het was een worsteling maar uiteindelijk kreeg ik de financiering voor elkaar. Ik begreep dat er een langetermijnvisie nodig was om de continuïteit van Baril Coatings te waarborgen en wilde het, ook gezien mijn leeftijd, niet alleen blijven doen. Mijn zoon Teun was op dat moment commercieel medewerker bij de Gemeente Eindhoven, zoon Jeroen professioneel zanger/danser bij Van den Ende musicals. Iets heel anders natuurlijk. Toen ze me in 2013 allebei vertelden dat ze toe waren aan iets nieuws - een functie binnen ons bedrijf - besloot ik hun voorstel te overwegen en aan het personeel voor te leggen. Zij reageerden positief.’

Geen vergif
‘De frisse kijk van mijn zoons bleek nuttig en hun werkervaring vulden ze aan met bijscholing. Inmiddels zijn ze erger dan ik; enorm fanatiek in het vergroeningsproces. Daarin rem ik ze soms af, alles heeft nu eenmaal tijd nodig. Ik ben idealist en filosoof maar blijf rationeel. Mijn persoonlijke drive als chemisch analist is het bedenken van goed presterende coatings, die gemaakt worden van niet-toxische, circulaire grondstoffen. We verkopen bijvoorbeeld bouwverf die wordt gemaakt uit restanten van de hout- en papierindustrie. Deze presteren uitstekend en als de verf in de grond lekt, gebeurt er niks met de bodem. Uiteindelijk moet dat voor alle producten gaan gelden.’

Modaal inkomen
Geert gaat het lijstje ontwikkelingsdoelstellingen van de VN af. We komen tot de conclusie dat elk punt wat op zijn bedrijf toegepast kan worden, afgevinkt is. ‘Bijvoorbeeld SDG 7: ‘Duurzame en betaalbare energie’. Onze fabriek in Etten-Leur draait compleet op zonne-energie, Den Bosch voor 40 procent en het restant is volledig Nederlandse windenergie. Ons wagenpark is volledig geëlektrificeerd, de laadpalen worden gevoed door zonnepanelen. SDG 10: ‘Minder ongelijkheid’. Onze mensen hebben minimaal zicht op een modaal inkomen. Daarom krijgt de directie relatief wat minder en de werkvloer wat meer. Gevolg: onze mensen blijven langer waardoor het collectieve geheugen groeit. SDG 16 ‘Vrede, veiligheid en rechtvaardigheid’. We voeren een passief beleid richting de wapenindustrie en ontwikkelen daar geen specifi eke coatings voor.’

Groen is doen
‘Ik wil graag aansluiting met andere ondernemers om samen inspiratie op te doen. Bel me, je bent welkom! Wanneer we echt gaan samenwerken, is het mogelijk om binnen één generatie het tij te keren. Soms hoor ik iemand zich afvragen wat hij aan het milieu kan doen, waarna hij vervolgens in een vervuilende auto wegrijdt. Dan ben ik niet te beroerd om te zeggen: denk nou eens na.’

Tekst: Henrike Brouwer