Ik heb een raadseltje. Iedereen is het, iedereen vindt van niet, iedereen vindt dat de ander het wel is en iedereen heeft er last van. Ra-ra waar heb ik het over?

Communicatie werkt tegenwoordig lang niet altijd verbindend. Integendeel. Het valt op hoe steeds meer mensen zich niet gehoord, niet begrepen voelen. Een grote mythe is dat technologie communicatie garandeert en evenwaardig zou zijn aan face-to-face contact. Aldus Libby Larsen, Amerikaans componiste.

Voor politiek filosofen en economisch analisten zijn het fantastische tijden. De staats- en economische ordening in West-Europese landen wordt van alle kanten aangevallen, opgeschud en veranderd. Niet alleen zie je overal nationalistische en conservatieve krachten de teugels nemen (brrr….), er woedt ook een stille oorlog tussen (voorstanders van) de verzorgingsstaat en (voorstanders van) de liberale participatiesamenleving. Die oorlog zie je o.a. in Nederland bijvoorbeeld terug in de discussie over de platformeconomie. U weet wel, Uber en Deliveroo en zo.

Het leven accelereert. We moeten ons alsmaar aanpassen aan (misschien vaak onnodige) nieuwe technologieën. Overheid, bedrijfsleven, banken, zorginstellingen gaan hier voorop. Veel moet in zo’n ‘haast- en verandercultuur’ sneller en anders. Voortdurende verandering lijkt de enige stabiele factor aan het worden. Mensen voelen zich daardoor vaak opgejaagd en proberen zich te midden van al die stress staande te houden. Bijna een kwart van de Nederlanders krijgt in het leven te maken met een depressie of angststoornis. Meer dan 1 miljoen mensen slikken antidepressiva en 750.000 mensen gebruiken slaapmiddelen. Psychologisch advies en begeleiding kunnen dan nuttig zijn en uitkomst brengen. In de praktijk van alledag zien we dat duidelijk terug.

Daar zitten we dan. In de comfortabele stoelen van een denkbeeldig theater, met de schijnwerpers gericht op het meest cruciale toneelstuk dat zich in onze samenleving afspeelt: de rechtspraak. Want laten we eerlijk zijn, als het om recht en rechtvaardigheid gaat, kunnen we niet genoeg benadrukken hoe essentieel onafhankelijke rechters zijn.