De keuze om in Roemenië te gaan produceren, legde Marc van der Put (47) geen windeieren. Het idee erachter was niet om alleen voor de prijzen te gaan, maar om er een productie neer te zetten die stap voor stap naar een hoger plan kon worden getild.

‘Toen ik nog heel klein was, wist ik al dat ik naar de bakkersopleiding wilde. Mijn ouders vonden het desondanks beter dat ik, na de basisschool, eerst de mavo zou doen. Ik vierde vier jaar feest, tot dat in het examenjaar niet meer bleek te werken. Ik dreigde te zakken. Thuis brak de pleuris uit.’

Groei betekende professionalisering en professionalisering betekende een ander soort organisatie. Eén waarin hij zich minder herkende. Maar uiteindelijk gaf het harder wordende retailspel de doorslag om het familiebedrijf te verkopen. Een lastige beslissing. Zeker als de oprichter nog in leven is.

‘Op mijn tiende jaar kon ik een auto besturen. Mijn vader had een garagebedrijf en toen ik twaalf was, vroeg hij me al om achter hem aan te rijden naar een klant wanneer hij een auto af moest leveren. Gelukkig is het nooit verkeerd gegaan.’

‘Er wórdt wat afgeplakt in Nederland. Etiketten bevatten tegenwoordig veel informatie. Bovendien zijn er steeds meer producten. Had je vroeger drie soorten shampoo, nu zijn dat er wel veertig.’ Tel dat bij elkaar op en je snapt dat de etikettenbranche booming business is.