Als katholieke Haagse jongen kwam ik 31 jaar geleden in Brabant wonen. Ik herinner me dat Wim van der Donk, hoogleraar en politicus geboren te Veghel, me zei dat ik een Brabander zou kunnen worden als ik dat wilde. Brabant is een open provincie waar de drie O’s; Ondernemers, Openbaar bestuur en Onderwijs, elkaar vinden. Tijdens de BOB Borrels, maar bijvoorbeeld ook  op de Cobbenhagen Summit, waarvan de vijfde editie plaatsvond op 5 maart. Een samenwerking van Tilburg University met de Provincie Noord-Brabant, Gemeente Tilburg, BOM en VNO-NCW Brabant-Zeeland. Voor ons inmiddels normaal maar landelijk gezien een unicum.

Hand in hand
Het geheim van Brabant is volgens mij de informele cultuur; mensen doen samen zaken en drinken daarna een borrel. Fatsoenlijk, prettig en menselijk: de kwaliteit van leven is hier goed. Brabant lijkt in die zin op Beieren waar hightech en Lederhosen hand in hand gaan. Je vindt hier goede ziekenhuizen, universiteiten en hogescholen, plus de grootste technische en sociale innovatie van het land met familiebedrijven als Jumbo, Sligro, VDL en noem maar op.

Laatdunkend
De Randstad klaagt over problemen en doet wel eens laatdunkend over het zuiden. Maar ons BBP is met 19 á 20 procent groter dan de overheidsbijdrage van grofweg 9 á 10 procent aan onze provinciale en gemeentelijke fondsen. We zijn in die zin dus netto contribuant aan Den Haag en subsidiëren als het ware de rest van Nederland. Het doet me bijna denken aan de tijd van de Zeven Provinciën, toen Brabant en Limburg wingewesten waren.

Manco
Brabanders hebben één manco: we zijn te bescheiden. Ik zeg expres ‘we’ omdat ik mij inmiddels een Brabander voel. Bij vertrek roep ik gewoon ‘houdoe’, ik vier alleen nog geen carnaval.