Je struikelt nog nét niet over de Eiffeltorens bij HeppnerHaCas in Gilze. Maar de torentjes vallen zeker op, buiten bij de ingang en binnen op kantoor. Net als de Nederlandse én Franse vlaggetjes die gemoedelijk naast elkaar staan.

Mathé Holleman lacht: ‘Leuk toch? We zijn tenslotte vorig jaar overgenomen door het Franse Heppner. We zitten nu midden in de transitie van HaCas naar HeppnerHaCas. Een hele overgang, eerlijk is eerlijk, maar wel een fantastische kans en uitdaging. Onze eigen HaCas-klanten blijven natuurlijk de zorg vragen die ze gewend zijn en we willen niets anders dan onze kwaliteit blijven bieden. Tegelijkertijd krijgen we nu ook met nieuwe klanten te maken, die iets anders van ons vragen. Andere opties, tegen andere tarieven. Dat vergt een andere manier van kijken en werken.’

Leuke stroom
HaCas is al jaren gespecialiseerd in groupage- ritten naar Frankrijk. Ze leveren palletzendingen vanaf honderd kilo rechtstreeks uit. Heppner levert via netwerken uit, op depots worden de goederen herverdeeld en van daaruit gaat het naar de klanten, een mooie aanvulling op elkaar. Mathé: ‘Ons bestaande werk is gewoon goed en dat moet zo blijven. Heppner heeft een leuke stroom werk naar Nederland, daar zijn we afgelopen juni mee begonnen. Het is de bedoeling dat we op termijn ook die kant op gaan natuurlijk. Het mooie voor onze bestaande klanten is nu dat ze ook kleinere zendingen door ons kunnen laten vervoeren. Bij wijze van spreken kunnen ze nu met één doos al bij ons terecht.’

Elkaar leren kennen
Mathé is voorlopig nog niet van plan om te stoppen met werken. ‘Ik ben pas 53 en ik heb hier zeker nog een missie. Het gele logo van HaCas wordt op termijn vervangen door het groene van Heppner. HaCas is hier een begrip, Heppner nog niet. En dat moet veranderen. We moeten het groen tussen de oren krijgen. Dat is een kwestie van tijd en consequent zijn. We zijn nog volop bezig elkaar te leren kennen. Fransen zijn anders dan Nederlanders. Wij zijn wat nuchterder. Als ik met een Nederlandse klant wil lunchen, valt het niet mee om daar de tijd voor te vinden. Als een Franse klant of collega komt, zitten we zomaar twee uur aan tafel. Maar die tijd hebben we wel met elkaar nodig, de Fransen hechten daar ook veel waarde aan.’

Tekst: Jenneke de Roij
Fotografie: Linn de Kort