‘Eigenzinnig, integer en allergisch voor instrumenteel gedrag.’ Terwijl Haase en Muller op de achtergrond verbeten strijden om een plaats in de volgende ronde van Ricoh Open, vertelt Mark Boelhouwer over ondernemen, veranderende klantbehoeften, drastische koerswijzigingen en de Pietje Bell in hem.

Voor het eerst is Ricoh titelsponsor van het grastoernooi in Rosmalen en als het van CEO Boelhouwer afhangt, wordt Ricoh Open hét voorbereidingstoernooi op Wimbledon én een jaarlijks ‘kennisfestival’ waar Zuid-Nederland elkaar treft, komt netwerken en nieuwe concepten en diensten laat zien.

Tennis en kennis
‘Ricoh Open speelt zich af in onze achtertuin, is een toernooi met een enorme aantrekkingskracht op zowel het bedrijfsleven als sportfans en is een uitgelezen kans om toptennis te combineren met zakelijke en inspirerende ontmoetingen. Wij willen dit evenement een extra dimensie meegeven en doen dat door bijvoorbeeld bezoekers in de Open WorkSpace (de belevingsruimte in de centrale entree) de producten en diensten te tonen waarmee we onze klanten dagelijks ondersteunen’, antwoordt Mark op de vraag waarom zijn bedrijf drie jaar lang titelsponsor is. ‘Na een eerste gesprek met toernooidirecteur Marcel Hunze en na jarenlang subsponsor te zijn geweest, voelde ik dat hier kansen lagen.’

Durf of visie?
Die vooruitziende blik en het vermogen om in te spelen op veranderende klantbehoeften, droeg ertoe bij dat Ricoh tijdig van koers veranderde en de focus verlegde van alleen printers naar printers en Managed Information Services. Hoe moeilijk is het om het keerpunt te zien en ernaar te handelen? Is het een kwestie van durf of van visie? ‘De meeste ondernemers zien wel dat dingen veranderen maar weten vaak niet hoe ze hiervoor ruimte kunnen creëren. Ze zijn bang fouten te maken. Maar met extrapoleren, logisch denken en een zekere eigenwijsheid kom je een heel eind. Door kijken, luisteren en praten te combineren, ontstaan vaak mooie dingen. Natuurlijk neem ik de klant mee in dit proces, maar soms is het een kwestie van puzzelstukjes die precies op het juiste moment in elkaar vallen. Belangrijk is ook dat je anderen zoekt die sterk zijn in wat jij niet kunt. Werk samen met startups en innovators. En geef nieuwe ontwikkelingen vooral de tijd om te rijpen.’

Integer eigenwijs
Maar hoe krijgt hij alle poppetjes onder hem mee in het veranderproces? ‘Door degenen met wie ik te maken heb open en eerlijk te informeren’, luidt het antwoord. ‘Als je in dit kleine wereldje niet integer bent, ben je kansloos. Bovendien ben ik een mensenmens. Ik werk graag samen met een team. Samen de schouders eronder zetten. Dat mijn medewerkers daarbij initiatief nemen, juich ik alleen maar toe. Fouten maken mag. Sterker nog, ik zie graag dat medewerkers wat onrustig worden en uit hun comfortzone kruipen. Ergens zoek je toch een soort burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik ben allergisch voor instrumenteel gedrag en wil dat mensen blijven nadenken. Er is niets zo erg als het blind navolgen van regels. Zelf heb ik een sterke mening en overtuiging op bepaalde vlakken. Als ik niet achter iets sta, doe ik het niet. Dat kan binnen de corporate uitgezette krijtlijnen wel eens voor een spagaat zorgen. Of ik in zo’n situatie diplomatiek ben? Jawel, althans in de zin dat ik vooraf ga lobbyen bij mijn bazen. Ik lees de routes en probeer proactief invloed uit te oefenen. Maar dat is niet hetzelfde als politiek bedrijven.’

Loslaten
‘De keerzijde van vasthouden aan je overtuiging, is dat je soms te lang vasthoudt. Ik geef niet zonder slag of stoot op. Probleem is dat als ik loslaat, ik het gevoel heb dat het niet meer is zoals ik het wil. Ik ben perfectionistisch, heb hoge verwachtingen. De uitdaging is om op het juiste moment los te laten. Te vroeg loslaten maakt dat je misschien het concept verliest. Te lang wachten neigt naar eigenwijsheid. Het is een leerproces. Voorop staat dat ik dichtbij mezelf wil blijven. Als je dichtbij jezelf blijft én de ander met respect behandelt, komt het vanzelf goed. Ik hoef geen podium tenzij ik iets te vertellen heb.’

Tekst: Gerda Baeyens
Fotografie: Marjo van de Peppel