Nog maar koud van school en al aan het roer van een team. Ook vliegt ze in haar eentje naar Azië, Alaska en Zuid-Amerika. ‘Ik had nooit gedacht dat ik nog eens de wereld over zou reizen’, zegt Laura van de Ven (28). ‘Ik vond Spanje al ver!’

Toen ze aan Tilburg University Business Studies studeerde, wilde ze maar één ding: zo snel mogelijk de praktijk in. Bij een exclusieve cateraar uit Brabant keek ze tijdens haar stage haar ogen uit. De sfeer van ‘getting things done’ trok haar meteen aan, zo veel beter dan alle boeken en colleges ooit kunnen vertellen. Meteen na haar afstuderen had ze kortstondig een baan in een automatiseringsbedrijf. ‘Daar zat ik constant achter een beeldscherm met codes’, legt Laura van de Ven uit, managing director bij Amacore. ‘Omdat ik het contact met mensen vreselijk miste mocht ik workshops geven over computersystemen. Dat ging me prima af totdat er foutmeldingen kwamen. Niet mijn verantwoordelijkheid, maar voor een control freak als ik was dat onverdraaglijk.’ Ze gooide haar cv op internet en na enkele gesprekken werd ze aangenomen bij Amacore.

Inspirator
Bij de internationale leverancier van visproducten ging ze als een speer. Laura, destijds 22 jaar oud, zette zonder enige ervaring een inkoopafdeling op, zorgde voor de juiste assistentmanager en verdubbelde later in haar functie als managing director zowel personeel als omzet. ‘Dit succes komt niet alleen mij toe, maar het hele team’, reageert ze rap. ‘Het team is betrokken en gemotiveerd, komt met eigen initiatieven en samen trekken we de kar.’ Ondanks dat ze een hele club aanstuurt en zich als een ware inspirator toont, krijgt ze haar functie niet eens hardop uitgesproken: managing director. ‘Als je directeur bent, ben je ook eigenaar’, meent Laura die altijd op zoek is naar verbetering en van zichzelf eist dat morgen beter moet zijn. ‘Bovendien kenmerkt onze bedrijfscultuur zich door een gelijkwaardigheid met korte lijntjes. Door mezelf als directeur te presenteren voelt het alsof ik mezelf boven mijn team plaats. Dat wil ik niet. Ik zeg altijd dat ik verantwoordelijke ben.’

Kracht
En zo kwam Laura dus zes jaar geleden bij Amacore binnen: jong, onervaren en onzeker.
Op zoek naar handleidingen om haar nieuwe rol te vervullen, ontdekte de Udense al gauw dat die niet bestonden. ‘Ik heb mijn gezonde verstand aangeboord en ben vanuit
mijn eigen kracht begonnen’, vertelt de onderneemster die als kind kapster wilde
worden. ‘Ineens stond ik met mijn koffer op Schiphol voor een vlucht naar Azië, Alaska
of Zuid-Amerika terwijl ik voorheen Spanje al ver vond.’ Verbaasde reacties van mannen
alom. Ongeloof dat zo’n jonge vrouw een hoge positie bekleedt. ‘In Japan ging ik lunchen met een ondernemer van 73 jaar. Hij vond het ongelooflijk én geweldig dat een land als Nederland mij de mogelijkheid gaf om op mijn leeftijd deze verantwoordelijke baan uit te oefenen. Zijn kleindochter was van mijn leeftijd.’ Maar zo krijgt Laura ook te maken met flirterige Zuid-Amerikanen die ze op afstand moet houden. ‘Die willen meteen heel gezellig doen. Maar eerst wens ik respect voor wie ik ben en niet anders. Daarna kunnen we gezellig over business praten met een drankje erbij. Tegen die tijd zien ze me niet meer als een vrouw die versierd kan worden, maar als een gelijkwaardige businesspartner met wie je zaken doet.’ 

Balans
Op de toppen van haar carrière ziet Laura nog veel uitdagingen. Een goede balans
vinden tussen werk en privé bijvoorbeeld. En nog meer de controle loslaten. Perfectionisten
zijn de meest ongelukkige mensen op aarde’, weet ze. ‘Hoe meer ik loslaat, hoe meer ruimte er vrijkomt voor mezelf en anderen. Ik heb het geluk gehad dat anderen het vertrouwen in mij hadden toen ik dat zelf nog niet voelde door gebrek aan ervaring. Maar ik leer elke dag. De wereld is één groot speelveld en ik mag daar stappen in maken.’ Over controle gesproken. Vorig jaar nog brak er door een storm een schip met een container doormidden die vervolgens zonk. ‘Weg vis, weg geld’, aldus Laura. ‘Ik kon dit niet voorkomen, dit was pure overmacht. Wat heb ik daar wakker van gelegen. Maar, daar kom je weer sterker uit!’

Tekst: Jeanette van Haasen
Fotografie: Kees Bennema