Het ‘justitiehoekje’ bewijst dat ware liefde voor het vak nooit ophoudt. Behalve een serene Vrouwe Justitia en beelden van pleitende advocaten, valt er in de galerie van Pia Lindeman echter nog meer moois te ontdekken.

In 2009 ging Pia Lindeman met pensioen en kwam een einde aan een indrukwekkende, tweeëndertigjarige loopbaan als rechter. Hoewel… einde? Nog voor de pensionering een feit was, diende Pia immers het verzoek in om als plaatsvervangend rechter te mogen optreden. Helemáál afscheid nemen van wat zijzelf ‘het mooiste ambt ter wereld’ vindt, kon en wilde zij namelijk niet. Haar verzoek werd ingewilligd, met als gevolg dat zij doorgaans een keer per week zitting houdt in de rechtbank ’s-Hertogenbosch of Dordrecht; de meeste van de overige dagen besteedt zij aan haar tweede liefde: galerie Tiglio.

Allesbehalve secundair
'Veel meer dan dat', antwoordt Pia Lindeman op de vraag of ‘kantonrechter’ bracht wat zij er bij haar aantreden van verwachtte. 'Ik kan me geen mooier ambt voorstellen. Dat is ook de reden waarom ik het maar moeilijk los kan laten. Als kantonrechter word je geconfronteerd met een breed gamma aan juridische geschillen en soms gaan die gepaard met grote (financiële) belangen. Het staat eigenlijk in schril contrast met de heersende opvatting dat een kantonrechter meestal in onbeduidende zaken optreedt. Met de ontbinding van een agentuurovereenkomst bijvoorbeeld, kunnen zelfs de internationale belangen van een onderneming zijn gemoeid; in het geval van de ontbinding van een arbeidsovereenkomst komen naast het financiële aspect vaak ook emoties kijken. Maar ook zaken van een ogenschijnlijk gering belang, kunnen een grote (emotionele) impact hebben op de betrokkenen. Menselijk gezien kun je dan niet van een ‘kleine’ zaak spreken. Als kantonrechter heb je te maken met alle lagen van de bevolking. Het helpt als je dan over empatisch vermogen beschikt, naast inzicht in hoe mensen overkomen en reageren. Gedrag kan namelijk verhullend werken; toch moet je altijd de juridische essentie naar boven zien te halen. Die menselijke interactie heeft mij altijd geboeid.'

Italiaanse linde
In 2009 diende zich, ondanks een niet aflatende passie voor het vak, toch de pensioengerechtigde leeftijd aan. Dus stopte Pia Lindeman met fulltime werken en besloot het leven aan te vullen met een totaal andere maar even waardevolle bezigheid. Dat het een galerie werd, had met een aantal factoren te maken waarbij vooral de beelden van Netty Werkman en de schilderijen van Pia’s succesvolle schoondochter Lugina Han, een belangrijke rol speelden. 'Ik dacht ‘als ik nu zelf eens een galerie open, sla ik meteen twee vliegen in een klap’. De zoektocht naar een geschikt pand bracht me naar Wijk bij Duurstede. Ik wilde immers per se iets buiten ’s-Hertogenbosch vinden, want na de exposure omtrent mijn pensionering kon ik het de media niet aandoen om meteen al met een galerie aan te komen', lacht Pia.

Toegankelijk en roerend
Na twee jaar liep het huurcontract van het pand af en kwam Pia weer ‘thuis’. 'In de Verwerstraat stond een pand leeg dat precies uitstraalde wat ik voor ogen had: gezellig, uitnodigend en niet te groot. Ik wilde een ruimte die letterlijk en figuurlijk makkelijk toegankelijk was, want ik wil mensen laten genieten van kunst. Kunst die betaalbaar en kwalitatief is. Misschien lijkt het in de huidige conjunctuur niet zo vanzelfsprekend om een budget voor kunst vrij te maken; ik denk echter dat het juist in deze tijd belangrijk is om als koper een goede keuze te maken. Investeren in mooie duurzame dingen ís een goede keuze.' In Tiglio (Italiaans voor ‘linde’, met een knipoog naar Pia’s naam) vinden bezoekers niet alleen kunst die betaalbaar is, zij kunnen er ook kiezen uit een brede waaier van werken van symbolistische schilderijen en sterke stillevens tot zwierige beelden en een verfijnde glassculptuur. 'Mijn collectie is inderdaad niet onder één noemer samen te brengen', zegt Pia. 'Dat komt omdat ik elk werk op zichzelf beoordeel. Ik kies niet voor een bepaalde richting maar voor een wérk. Het moet mij persoonlijk raken; ik ga heel erg op mijn gevoel af en zal dus niet gauw iets neerzetten dat mij niet roert.'

Homo universalis
'Ik wil Tiglio nog vijf jaar voortzetten en daarna zien we wel. Er zal altijd wel iets mijn weg kruisen waarvan ik denk ‘o wat interessant’. Er zijn zoveel interesses in mijn leven. Overigens ben ik nog steeds plaatsvervangend voorzitter van het Medisch Tuchtcollege en voorzitter van de klachtencommissie van het JBZ. Ook de medische wereld vind ik namelijk ontzettend boeiend. Als ik niet had gekozen voor het juridische en geluisterd had naar het advies van de conrector op school, was ik wellicht de medische richting uitgegaan. Soms voel ik me inderdaad een beetje ‘homo universalis’ beaamt zij. Nee, die geraniums komen er echt niet...'